فرا رسیدن بهار، پرتوی دلربا و چهره ای زیبا از آفرینش است که پیش از آمدنش، انبوه انسان ها را به تلاش و کوشش دعوت می نماید. با فرا رسیدن عید باستانی نوروز، طبیعت زمستان خورده، رو به سبزی و شکفتن کرده، قلب انسان ها را نشاط و سرزندگی فرا گرفته و غبار کدورت از دلها زدوده می شود و بسیاری از ارزش های متعالی دینی و ملی را دوباره از نو زنده می سازد، امید است که با حضور خانواده ها در پشت درب اردوگاه لیبرتی در سال گذشته، عشق و محبت در وجود ساکنان لیبرتی جوانه زده باشد و اینک با فرا رسیدن بهار شکوفا شود و در سال 95 شاهد به ثمر نشستن تلاش خانواده ها، جدا شده ها و دست اندرکاران و همچنین بیداری اعضای فرقه مجاهدین باشیم.

بستگان افرادی که به آلبانی منتقل شده اند درخواست می نمایند که صلیب سرخ در جهت رهایی این اعضا از حصارهای زندگی فرقه ای و تماس خانواده هایشان با آنان تدابیر لازم را بیاندیشند و امکاناتی را فراهم نمایند.

این پدران و مادران حق طبیعی خود که ملاقات با عزیزانشان است را طلب می کنند و تقاضا دارند که سازمان ملل به کمک این افراد در بند آمده و شرایطی فراهم شود که اعضا در فضایی آزاد، بدون فشار و تهدید فرقه ای نسبت به آینده خود تصمیم بگیرند و شرایط ملاقات با آنان فراهم شود زیرا اعضا با دیدن خانواده هایشان و جوشش مهر و محبت در وجودشان به آینده امیدوار می شوند و قادر به تجزیه و تحلیل شرایط خود و بازگشت به زندگی عادی می گردند.

مسعود رجوی سال هاست که با افکار مالیخولیایی و نارسیسیستی خود و با تصمیم های جنون آمیزش سازمان مجاهدین خلق را به جهنمی از نکبت و بدبختی برای اعضای خود تبدیل نموده و تمام راه های فرار را بر آن ها بسته است. هر سال با وعده و وعید های دروغین به اعضا، آنان را سرگرم می کند. افرادی که عمر و جوانی خود را در اسارت این سازمان گذرانده اند و اکنون پیر و فرتوت شده اند را همچنان فریب می دهد و از قربانی کردنشان در جهت اهداف پلید خود باکی ندارد و در خروج اعضا از کمپ لیبرتی تعلل می کند و یا آن ها را به کمک داعش می فرستد. مسعود رجوی سال هاست که خود را در پناه اسرائیل و آمریکا مخفی نموده است. خانواده های اعضا در سوز فراق عزیزانشان، مسعود رجوی را لعنت می کنند و از مجامع بین المللی درخواست نجات عزیزانشان و مجازات مسعود رجوی را دارند.

سر به نیست کردن زنان ناراضی، طلاق ها و ازدواج های اجباری، جدا کردن فرزندان از آغوش مادران، عقد نمودن اجباری زنان با مسعود رجوی در حرمسرای بدیع زادگان، قتل مشکوک اعضا در درون تشکیلات و وادار کردن زنان به خودکشی و خودسوزی، تهدید به قتل و عدم اجازه خروج از تشکیلات تحت فشارهای شدید جسمی و روحی، محروم کردن اعضا از ملاقات با خانواده خود، نداشتن حق ازدواج و تشکیل خانواده… تنها مواردی بسیار اندک از جنایات گروه مجاهدین علیه اعضا به خصوص زنان می باشد.

به آنها گفتم برادرم را نیاوردید حداقل خودتون بیایید، قول می دهم به شما کمک کنم تا از آنجا خلاص شوید. توی شما مردی را ندیدم که برود و به برادرم بگوید خواهرت اینجاست و بیاوریدش ببینم ولی من به شما قول میدهم مردانگی کرده و نجاتتان بدهم. چرا فرار نمی کنید؟. دستتان را به من بدهید بیایید بیرون…

بعد از تماشای فیلم سینمائی”امکان مینا” در جشنواره فیلم فجر، در حال خارج شدن از سالن سینما فرهنگ، حرفهای مردم را که با هم صحبت می کردند می شنیدم.”مگر ممکن است؟ مگر می شود؟ به یک زن در تهران دستور بدهند که به نفع دشمن جاسوسی کند، شوهرش را با اسلحه بکشد، بچه اش را سقط کند، آخر سر هم سیانور بخورد و او هم راحت قبول می کند؟

بنابراین با مرور اتفاقات 7 سال گذشته، انتقال از اشرف به لیبرتی و سپس به آلبانی برای خانواده ها روندی رو به جلو به سمت آزادی و رهایی فرزندانشان است، اگر چه مسیری پر پیچ و خم و طاقت فرسا می نماید و بر عکس برای تشکیلات فرقه ای رجوی گذری از چاله به چاه است. و در ادامه خواهیم دید که با روند تکمیل انتقال کلیه اعضا از لیبرتی به آلبانی فرقه رجوی با مشکلات جدیدی در اینرابطه روبرو خواهد بود.

سایت فرقه مجاهدین خلق سالهاست که با اخباری ساختگی و غیر مستند و درج تصاویری مشابه تصویر فوق، بیان می کند که مردم مخالف حکومت هستند و پوستر های تبلیغاتی را پاره می کنند و می دانند که آرایشان هدر می رود، بعد از برگزاری انتخابات از خلوت بودن شعب اخذ رای و عدم استقبال مردم سخن می گوید و پس از اعلام نتایج آرا و آمار مشارکت بالای مردم، شعار تقلب و دروغین بودن انتخابات را سر می دهد. این ضرب المثل مصداق فرقه مجاهدین است، گر اگر طبیب بودی سر خود دوا نمودی. فرقه مجاهدین نخست حقوق انسانی برای اعضای خود قائل شود بعد شعار آزادی خواهی برای ملت ایران سر بدهد.

اواخر سال 89 تحصن خانواده ها جلوی در اشرف شروع شد و چهار سال به طول انجامید.فرقه رجوی که به هیچ وجه تصور به هم ریختگی درون تشکیلاتی اش را نداشت با حضور مداوم و بی پایان و شبانه روزی خانواده ها روبرو بود. دستور درون تشکیلاتی رجوی برای اعضا،در خصوص رویارویی با خانواده ها به مثابه اصلی ترین دشمن صادر شد. و عملا بد دهانی های مفتضح و بی پرده به اضافه برخوردهای فیزیکی شنیع و غیر قابل باوری را شاهد بودیم. بسیاری از خانواده ها شک می کردند که آیا اینان فرزندانمان هستند؟!

در فرقه رجوی زنان همچون ربات مجری فرامین و اوامر سرکرده فرقه هستند. به قدری از زنان کار می کشند که دیگر توان و مجالی برای اندیشیدن به خود، خانواده و آینده ندارند. اکثریت زنان این فرقه گرفتار بیماری های جسمی و روحی هستند. در فرقه رجوی زنان بیش از همه مورد ظلم و ستم قرار گرفته اند و حقوق طبیعی و فطری آنها پایمال شده است

افراد به محض انتقال به آلبانی در اماکن از پیش تعیین شده مستقر می شوند و اجازه ارتباط با دیگران را برای مدتی نخواهند داشت و در ادامه بر اساس دستور العمل های تشکیلاتی به جلسات مصاحبه با کمیساریا رفته و آنچه را که برایشان دیکته می شود را به کمیساریا تحویل می دهند. هم چنین سران فرقه افراد را مجبور می کنند به کمیساریا بگویند که هیچ کمکی نمی خواهند و هزینه هایشان تماما توسط فرقه رجوی تامین خواهد شد، علاوه براینکه به آنها دیکته می کند که بگویند از ابتدا مجرد بوده اند و خانواده ای ندارند و یا در همان آلبانی درخواست پناهندگی و… را اعلام نمایند. و در عمل” کیس انتقال افراد” خود به خود از طرح کمیساریا خارج شده و تماما در اختیار فرقه رجوی قرار می گیرد.