خدایا برادران اسیر و غریبم را به تو می سپارم… – روز چهارم

چهارشنبه
عشق حد و مرز نمی شناسد.عشق حصار و پرچین نمی فهمد.عشق بتون و سیم خاردار نمی پذیرد….عشق سینه به سینه است، رودرروست.هیچ مانعی نمی تواند عشق خواهر و برادر را حایل شود و من عاشق برادرهایم هستم و با تمام وجودم دوستشان دارم.
خدای من در این  سفر پر درد و رنج عجیب لحظه به لحظه اش  به یاد عشق زینب (س) به برادرانش می افتادم.هرچند شاید خیلی قابل قیاس نباشد،اما احساس مشترکی است در این سرزمین بلاخیز که این یاد آوری را جان می دهد.
پروردگارا خودت می دانی که جز توکسی را ندارم و برادرانم را به تو سپرده ام.
امروز به لیبرتی نمی رویم…دلم خیلی شکسته است و اطمینان دارم که رضا و احمد امروز هم چشم انتظارند تا صدای خواهرانشان را بشنوند و اگر دوبال داشتند به سوی ما پر می کشیدند. فرار از اینجا غیرممکن است. خدایا معجزه ای.
دلم برای مادر پیر و دل شکسته ام می سوزد که چشم انتظار خبری از دو جوان رعنایش هر روز لحظه شماری می کند و نیز پدر ناتوانم که گاهی حس می کنم توانایی اشک ریختن هم ندارد. برای یک مرد سخت است که در حضور دیگران گریه کند. و من بارها دیده ام که ایشان در تنهایی به روبه رو خیره شده و اشک می ریزد. این را از سرخی چشمانش می توان فهمید. و اما مادرم که تک تک یادگارهای کودکی و نوجوانی رضا و احمد را نگه داشته است به امید بازگشتشان… و برادرم حمید که بی پشت مانده است و بسیار تلاش می کند تا  صبوری نماید به خاطر ما تا ندانیم چه می کشد از درد فراق دو برادری که مانند یک جان بودند در چند قالب. ما پر از خاطرات کودکی هستیم، پر از عشق به یکدیگر.
کجای دنیا چنین رسم منحوسی باب است که در فرقه ی رجوی وجود دارد.
حتی سخیف ترین انسان ها در بدترین زندان های دنیا حق ملاقات دارند.
چرا به ما اجازه ی ملاقات نمی دهند. پاره های جگرم برای دیدن خانواده بال بال می زنند، این را به یقین می دانم اما راهی نیست.کاش این دیوار های بتنی نبودند.کاش سیم خاردار وجود نداشت.کاش سربازان عراقی مانع نمی شدند…آن وقت همه حامیان حقوق بشر می دیدند که عشق کار خودش را می کند. خدای من فریادرسی جز تو نیست.با توکل به توست که برادرهای زیبا و رشیدم تا به حال زنده مانده اند و شکرانه ی این نعمتت را هرگز نمی توانم به جا آورم.
گرخداوند من آن است که من می دانم
شیشه رادر بغل سنگ نگه میدارد…
خدا نگهدارتان برادران غریب و اسیرم.