ابراهیم خدابنده مدیر عامل انجمن نجات در خصوص تحولات و تنش های اخیر در کشور آلبانی نامه ای را برای ادی راما نخست وزیر این کشور ارسال کرد. آقای خدابنده در ابتدای نامه تاکید کرده است مایلم از جانب خانواده های اعضای سازمان مجاهدین خلق که در اردوگاه بسته و دور افتاده این سازمان مستقر هستند، نکاتی را به اطلاع شما برسانم. ایشان ضمن معرفی انجمن نجات بعنوان یک سازمان غیر دولتی و حقوق بشری، اهداف این انجمن را که همانا تلاش برای نفی مناسبات فرقه ای در این سازمان که با بکارگیری پیچیده ترین شیوه های مغزشویی و کنترل ذهن مخرب عملا اراده و آزادی انتخاب را از افراد سلب کرده، بر شمرد.
آقای خدابنده تاکید کرده است که بدلیل همین مناسبات بدیهی ترین حقوق انسانی اعضا بصورت فاحشی نقض گردیده است. خدابنده در بخش دیگری از نامه با اشاره به اتفاقات اخیر در آلبانی تاکید کرده است که انجمن نجات علیرغم اهداف کاملا حقوق بشری نمی تواند بدلیل تاثیر گذاری نگران کننده این تحولات بر روی خانواده ها بی تفاوت باشد. آنچه آقای خدابنده بدرستی روی آن انگشت گذاشته است این است که تنش و مطلوب نبودن روند سیاسی و امنیتی از آنجا شروع شد که حضور فرقه مخرب کنترل ذهن بنام سازمان مجاهدین خلق به کشور آلبانی تحمیل گردید. تا آنها بتوانند اقدامات خرابکارانه و تروریستی در داخل ایران را از خاک آلبانی هدایت و رسما مسئولیت آن را بپذیرند.
اعلام حمایت از تشکیل کانون های شورشی (هسته های تخریب و ترور) و انعکاس عملیات آنها در وبسایت های خودشان از جدیدترین اقدامات مخربی است که رسما مسئولیت آن را پذیرفته اند. حملات سایبری انجام شده در داخل ایران که مجاهدین خلق مسئولیت آن را برعهده گرفته اند بخش دیگری از نامه آقای خدابنده به نخست وزیر آلبانی است. خدابنده در بخش پایانی نامه، نخست وزیر آلبانی را در معرض این سوال قرار میدهد که آیا این گونه اقدامات در هنگامی که مجاهدین خلق بدلایل ظاهرا بشر دوستانه در آلبانی پذیرفته شدند، جزء توافق فی مابین بوده است؟ آنچه در خلال نامه مدیر عامل انجمن نجات برآن به درستی تاکید شده است، نگرانی خانواده های اعضا بعد از تحولات اخیر در آلبانی است.
خانواده ها که تنها خواسته بحق آنها اطلاع از چگونگی وضعیت وابستگانشان و سلامتی آنهاست بدون توجه به منازعات اخیر دولت آلبانی با ایران که به تعطیلی سفارت ایران و اخراج دیپلمات ها انجامید، از آنجاییکه اهدافشان کاملا حقوق بشری است به آن ورود نمیکنند و مبرم ترین خواسته آنها از دولت و نخست وزیر آلبانی که آقای خدابنده هم برآن انگشت گذاشته دیدار با عزیزانشان می باشد.
از سال 1395 که اولین گروه از اعضای مجاهدین خلق وارد خاک آلبانی شدند تصور خانواده ها این بود که با توجه به تفاوت شرایط عراق با آلبانی و فضای نیمه دمکراتیک این کشور اروپایی دیگر مشکلی در خصوص دیدار با وابستگان خود نخواهند داشت. ولی متاسفانه زد و بندهای پنهانی و حمایت های مالی و فشارهای حامیان مجاهدین خلق بر دولت آلبانی روند اتفاقات را به سمت دیگر برد و باعث شد شرایط طبق خواسته خانواده ها پیش نرود. ولی از یکسال پیش و بدنبال تاسیس انجمن آسیلا در آلبانی که به ابتکار چند شخصیت و حقوق دان و چهره فعال در عرصه فرهنگی و سیاسی آن کشور شکل گرفت و با ثبت موجودیت آن، فعالیت هایش قانونی گردید، امید و اعتمادی دیگری در خانواده ها بوجود آمد و آنها تلاش کردند خواسته های خود را با کمک مسئولین این انجمن که هدفش حمایت از ایرانیان مقیم آلبانی است دنبال کنند و از طرف دیگر انجمن آسیلا با هر چه فعال تر شدن در عرصه اجتماعی آلبانی و برگزاری میزهای کتاب در شهرهای مختلف آلبانی عملا ثابت کرد که از اقبال اجتماعی مردم آلبانی برخوردار می باشد.
نکته مهم دیگر که فرقه مجاهدین خلق را نگران ساخته این است که منازعات اخیر در آلبانی هیچ تاثیری نتوانسته است بر فعالیت این انجمن و اعضای آن داشته باشد و آنها قوی تر و فعال تر از گذشته به فعالیت های افشاگرایانه و حقوق بشری خود در حمایت از اعضای تحت اسارت و دیگر اعضای جداشده ادامه می دهند. در نقطه مقابل فرقه مجاهدین کاملا به لاک تدافعی رفته و با سکوت مرگبار هیچ موضعی در قبال تحولات اخیر در آلبانی و فعالیت های به اصطلاح کانون های شورشی نداشته است. سوال اساسی این است که چرا فرقه ای که در قبال هر رویدادی در آلبانی بسرعت فعال میشد، این بار کاملا سکوت کرده است؟ آیا این نشان دهنده پایان خواب پنبه دانه و فرورفتن در لاک تدافعی نیست؟
بهر حال اوضاع و سمت و سوی تحولات در آلبانی به هر نقطه ای که بچرخد بر عزم جزم خانواده ها برای پیگیری مطالبات بحق شان در خصوص دیدار و کسب خبر از عزیزانشان که بدیهی ترین اصل مندرج در حقوق بشر جهانی است، تاثیری نخواهد گذاشت. خانواده ها همچنان گذشته با ارسال نامه و ایمیل به نخست وزیر آلبانی و دیگر مقامات برای احقاق حقوق وابستگانشان در فرقه مجاهدین دریغ نخواهند کرد. نخست وزیر و دیگر مسئولین دولت آلبانی می بایست در قبال این سئوال خانواده ها پاسخ گو باشند که چرا یک فرقه تروریستی می بایست در کشور آلبانی بتواند سیاست ها و عملکردهای مخرب و غیرسازنده خود را بر دولت این کشور تحمیل کند. خواست همه خانواده ها همانطور که آقای خدابنده بعنوان سخنگوی آنها تاکید کرد، بر چیده شدن بساط مناسبات فرقه ای در مقر اشرف سه و فراهم کردن شرایطی برای اعضاست تا آنها بتوانند در منتهای آزادی مسیر آینده خود را انتخاب کنند.
اکرامی