آخرین مرحله از پیروزی های کاذبی که سازمان مجاهدین خلق اعلام می کند که وجود خارجی هم ندارد، بازدید تعدادی از پارلمان اروپا از قرارگاه اشرف در خاک عراق است. ما قسمتی از این فیلم را می بینیم. بعد روی آن صحبت می کنیم.” فیلم مربوطه از برنامه تلویزیونی مجاهدین ضبط شده بود که در آن گوینده تلویزیون مجاهدین اعلام می کند که: ” همچنین هیئت پارلمان اروپا از مراکز و اماکن مختلف شهر اشرف بازدید کرد و مورد استقبال رزمندگان قرار گرفت” در ادامه این فیلم صحنه هایی از جشن و پایکوبی افراد مستقر در پادگان اشرف به همراه آقای کازاکا نماینده پارلمان نشان داده می شود که در حال رقص های محلی یا یکدیگر هستند.”

سازمان تروریستی مجاهدین خلق، که در لیست تروریستی کشورهای ایالات متحده امریکا، بریتانیا، پارلمان اروپا و کانادا و بقیه جهان آزاد است گزارشی از این هفته نامه (که ظاهرا بصورت آگهی بوده) در قسمت خبرماهواره ای پخش و سپس متن آنرا در سایت رسمی خود قرار داده است. در این گزارش فرقه تروریستی رجوی، مطالب سراسر کذب و تهمت های ناروائی را به بنده نسبت داده است که خواهشمندم طبق قانون مطبوعات جوابیه و اعتراض مرا در همان ستون و به همان اندازه چاپ نمایید. در غیر اینصورت از حق قانونی خود استفاده کرده و از آن هفته نامه، به جهت نشر اکاذیب آنهم از قول یک سازمان تروریستی،به مراجع ذیصلاح انگلستان شکایت خواهم کرد.

در زندان ابوغریب بدلیل ماهیت زندان تقریبا همه زندانیان آزاد شدن را به فراموشی سپرده بودند و هرگز فکر نمی کردند روزی از طریق دولت عراق آزاد شوند همه منتظر بودند تا روزی که حکومت صدام سرنگون شود، شاید در آن زمان بتوانند آزاد شوند. خصوصا بندی که خارجی ها در آن زندانی بودند(القسم العرب و الاجانب یعنی بند عربها و خارجی ها)بدلیل محدودیت های که داشت، دارای جوی و فضای متفاوت با زندانهای دیگر و حتی از دیگر بندهای همین زندان بود. طبعا هر زندانی در زندان برای آزادی خود پیگیر و به دنبال اخبار از بیرون زندان و خصوصا افراد سیاسی اخبار سیاسی را دنبال می کردند. زندان ابوغریب مملو بود از زندانیان سیاسی که منتقد مجاهدین بودند و توسط سازمان مجاهدین به این زندان حبس شده بودند.

آقای سعید باقری دربندی (از اعضای جدا شده فرقه تروریستی رجوی) که پس از پانزده سال حضوردر قرارگاه اشرف سرانجام دراسفند ماه سال هشتاد و سه به همراه یکصد و سی نفر از جداشگان فرقه رجوی به میهن عزیزمان ایران بازگشت، در پاسخ به اراجیف و لجن پراکنی دارودسته رجوی در برنامه پرونده، از آنچه که در لایه های زیرین اشرف می گذرد به تلخی یاد می کند. او به گذشته اش نقب می زند و ما را با دنیای بسیار عجیب و غریبی مواجه می سازد که حقیقتا تعریف آن دشوار به نظر می رسد. از نظر آقای سعید باقری دربندی دنیای قرارگاه اشرف بسیار مخوف تر از کابوس است. مخوف نه تنها به مفهوم هراس و ترس بلکه فراتر از آن و اشاره به واقعیاتی ست که می تواند تقدیر نهایی و تراژیک بسیاری از انسانهای حاضر در قرارگاه اشرف باشد.

اگر اجازه بدهی به بعضی نکات در نامه ات اشاره کنم و در چارچوب موضوع”قلم و محبت” بجای”سلاح و خشونت” مطالبی را مطرح کنم. تو دوست نازنین لطف کرده و در نامه ات نوشته بودی که: اما درباره مقاله تو تحت عنوان”درباره قلم”. قبل از هر چیز باید بگویم که از خواندن آن بسیار لذت برده و احساس کردم حرفت از دل در آمده و لاجرم بر دل خواهد نشست. وقتی آنرا میخواندم بی اختیار یاد مقاله دیگری تحت همین عنوان افتادم. در آن مقاله چنین آمده بود:” رسالت قلم که پا بر سر سلاح به پیش میرود، همان رسالت انسان است که در تحقق آزادی میتوان آنرا خلاصه کرد. در این اتحاد قلم سمبل آگاهی و بینش و سلاح (که عامل اجرائی است) مظهر خواست، اراده و عشق و شوراست….. پس جامعیت قلم در سلاح و بنیان سلاح در قلم است

سعی میکنم با ذکر مثال و مثل, هویت و شخصیت و دلیل نوشتن مقالات افرادی که علیه خانم هشترودی موضع گیری کردند را بنویسم , البته یک دلیل عمده وجود دارد که همه باید بنویسند و این اجباری است و برای خود این افراد لازم است که با موضعگیری مرز بندی خودشان را مشخص کنند وگرنه هر چه دیدند از چشم خودشان دیدند ؛ این دلیل اصلی اما بعضی ها جلو جلو دویدند و نوشتند و بعضی ها هنوز دارند مقاومت میکنند , قصدم بیشتر نشان دادن ماهیت آنهاست که دویدند.

خانم فریبا هشترودی که نزدیک به بیست سال با شورای ملی مقاومت (نام دیگر سازمان مجاهدین خلق ایران) همکاری میکرد هفته گذشته به فعالیت های خود با آنان پایان داد و از این جریان کناره گیری کامل نمود. علت این کناره گیری بنا به اظهار خانم فریباهشترودی” بی اثر بودن و اتلاف وقت درتشکل شورای ملی مقاومت” بوده است خانم فریباهشترودی به عنوان نماینده شورای ملی مقاومت درکنفرانس های بین المللی مربوط به احقاق دمکراسی و حقوق زنان شرکت میکرد. سازمان مجاهدین بعد از اعلام جدایی ایشان به شیوه همیشگی، با رگباری از تهمت و ناسزا علیه عضو سابق خود به موضع گیری پرداخت.

ما بسیاری از کـُردها را کشتیم ؛ فرماندهان عراقی به ما می گفتند که آنها ایرانی هستند ؛ من دیدم که تانکهای ما (مجاهدین) از روی جسدهای کُردها برای خندیدن عبور داده می شدند.”” ژان پی یر پرن، فرستاده ویژه این روزنامه به تهران در گزارش دو صفحه‎ای خود ضمن چاپ عکسی از «تمرین ماه مارس 2003 نیروهای سازمان مجاهدین در پایگاه اشرف درعراق»

آقای سبحانی، شما از خاطراتتان از زندان ابوغریب گفتید. قبل از اینکه سؤال بعدی را مطرح کنم از همکاران می خواهم که فیلمی از جنایت های صدام حسین در زندان ابوغریب را نشان بدهند. این جنایت ها به دستور صدام حسین و با نظارت سازمان مجاهدین و گاهاً بر علیه اعضای جداشده از مجاهدین صورت می گرفته است. من بعضی از فیلم های موجود را که جهت پخش نگاه می کردم، به دلیل شدت جنایت هایی که در آن هست، نمی توان آنها را نشان داد. صحنه هایی از منفجر کردن افراد، بریدن دست، زدن گردن، بریدن زبان. تازه این بخشی از جنایت هاست که صدام حسین علیه مردم خودش انجام داده است. جنایاتی که بر علیه ایران داشت، حالا در مبارزه با جمهوری اسلامی به کنار، ولی استفاده از سلاح شیمیایی برای کردها و همچنین کشور کویت، از جنایت هایی است که ما الان می خواهیم یک به صد، و شاید یک به هزار آن را برای بینندگان نشان بدهیم.

روز شنبه سیزدهم ژانویه 2007 هیئتی ازطرف انجمن ایران پیوند با خانم مارگریت هرمانس نماینده سنای بلژیک دیدار و گفتگو کرد. در این ملاقات که به مدت 3 ساعت به طول کشید ابتدا آقای کریم حقی نماینده انجمن ایران پیوند با توضیحاتی به نقش و کارکرد سازمان مجاهدین در صحنه سیاسی ایران پرداختند.

نقص و ناکامی های جنسی و عضوی به هیچوجه نمی تواند ملامتگر مبتلایان باشد ولی در دنیای تمثیل می تواند اشارتی به حقایق گردد. مامور معلوم الحال رجوی ها که از زمان های دور، دو دوره حکومت های متضاد در ایران هم شاه و هم حکومت کنونی ایران، کارمند سفارت ایران بوده است و چون بخت مرادش نبود و از هر دو دور « اوت » گردید دست بدامان ژنده وپاره ی « اسمرالدا » ی عصر حاضر شد مگر رویای دیپلمات بودن! را دمی چند « کش » دهد. باری می توان طرف مربوطه را « گوژپشت » سیاسی خواند که پشتش از فرط سنگینی اعمال، بسیار خمیده و « گوژ» گشت.

چندی است که خانمی به نام شهره با ادبیاتی مستهجن و فحاشی از طرف سازمان مجاهدین مسئولیت نوشتن مقاله علیه جداشده ها را به عهده گرفته است , ابتدا علیه خانم هشترودی و اینبار علیه خانم میترا یوسفی قلم فرسایی نموده که گویی ایشان مسئولیت فحاشی علیه زنان جداشده از شورا و سازمان را دارد , و چه خوب کار در سازمان تخصصی شده است.