دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین که روزانه با ده‎ها نقد از سوی جداشدگان مواجه است و جوابی برای آنها ندارد، با توسل به خبر دستگیری و آزادی نظامیان انگلیسی که پس از آزادی مدعی شدند تحت فشار بوده‎اند، از جریانی تحت عنوان”صنعت تواب‎سازی” سخن به‎میان آورده و سایت‎های جداشدگان را در این راستا مورد ارزیابی قرار داده و اینگونه* می‎نویسد:

در روزهای گذشته چند هزار تظاهرکننده ایرانی که از مناطق مختلف اروپا به بروکسل آمده بودند، در نزدیکی محل برگزاری اجلاس سران دولتهای اروپایی دست به تظاهرات زده و شعار « خروج از لیست » سر دادند. مریم رجوی رهبر مجاهدین خلق نیز به عنوان رئیس منتخب مقاومت ایران در تظاهرات شرکت داشت. ولی فعلاً 27 کشور عضو اتحادیه اروپایی با موضوع خروج Mek از فهرست سازمانهای تروریستی مخالفت کرده اند.

طی رپرتاژ خوارکننده یی از « سی.ان.ان » در مورد فرقه تروریستی رجوی، چه بی ثمر با گستاخی و وقاحت اعلام آن، به فرافکنی بی فایده یی شتافته اند، در قلعه ی تاریک رجوی با غلط های زیادی دیگری از فرقه، مواجه می شویم که – دو هزار در صد (میانگینی که رجوی ها بر علیه دشمنان خویش در ورق پاره ی سخیف « مجاهد » بکار می بردند) منافقانه، عکسی از « شاملو » آویزان کرده است.

روزنامه Die Welt در هشتم آپریل 2007 مصاحبه ای با خانم مریم رجوی (سومین همسر آقای مسعود رجوی) را به چاپ رسانده که متن ترجمه شده آن در سایت رسمی مجاهدین (همبستگی) قابل مشاهده است ؛ سئوالات حساب شده است ولی پاسخها کاملا کلیشه ای و تکراری است، تنها نکته ای که توجه مخاطب را جلب می نماید به سانسور قسمت اول این مصاحبه که توسط روزنامه نوشته شده است ؛ معطوف میگردد!

سران مجاهدین از این ضربالمثل بعنوان شعاری کلیدی بطور فراوان در نوشته ها و سخنرانیشان استفاده کرده، و بآن استناد میکنند. مثال روشن، بیانیّه های ۵فروردین ۱۳۸۶و ۳دیماه ۱۳۸۵آقای مسعود رجوی هستند. زمان استفاده از این ضربالمثل در بخشی از نوشته ها و گفتار ها است که کمیّت تعین کننده است، مانند تظاهرات. مسئولین مثلاً در اینجا مصرّانه از دوستداران میخواهند که از آشنایانشان یاری بگیرند، مثلاً هر کس باید ۵نفر را به یک تظاهرات بیاورد. معمولاً در این فاز بعضی از بچه ها صحبت از تلاشهای ناکام قبلی میکنند و قولی مساعدی در این مورد نمیدهند. اینجاست که این مثل وارد کار میشود و تلویحاً بآنها دلداری میدهد، که بلی ما هم اینرا کم و بیش میدانیم،”کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من”.

شاید تفاوت پیام اخیر رجوی با دیگر پیام های قبلی وی پیشگویی های وی باشد، جایی که اشاره می کند:” مقاومت ایران از ربع قرن پیش گفته بود که دیکتاتوری مذهبی و تروریستی کانون تنش و صدور تروریسم و ارتجاع در این منطقه از جهان است، حقیقتی که امروز آن را همگان به چشم می بینند” و” آخوندها بر لبه تیغ تحریم تسلیحاتی و مالی قرار گرفتند که از ربع قرن پیش خواستار آن بودیم”.

توجه دوباره به پیام اخیر رجوی نیز این واقعیت را روشن می‎سازد که قرار داشتن نام مجاهدین در لیست گروه‎های تروریستی، شدیداً به آنها فشار آورده و بدجوری آنها را در منگنه قرار داده است. عمده تلاش مجاهدین برای خارج شدن از لیست به این دلیل است که گمان می‎کنند خارج شدن از این لیست، مانعی در برابر تصمیم دولت عراق برای اخراج آنها ایجاد خواهد کرد! اما قبل از این، انگیزه و علت‎العلل تلاش‎های سیاسی، حقوقی و دیپلماتیک (از همه نوع آن) مجاهدین برای خروج از لیست گروه‎های تروریستی، بحران بی‎اعتباری و عدم مقبولیت این دار و دسته است که همچون صخره‎ای سترگ در مقابل آرزوها، توهمات و ادعاهای واهی و بی‎اساس آنها خودنمایی می‎کند.

رجوی در پیام نوروزی‎اش چند واژه‎ی دیرینه که از زیرساخت‎های تفکر مجاهدین در قبال روحانیت و به‎تبع آن در قبال انقلاب ایران و نظام جمهوری اسلامی می‎باشد را با غلظت بیشتری تکرار کرده است. واژه‎هایی منبعث از ایدئولوژی رجوی که ذات و جوهره‎ی آن چیزی جز خودبرتربینی و استکبار نیست. گویی رجوی راه نجات خود را در فرو رفتن هرچه بیشتر در ایدئولوژی‎ای می‎بیند که به‎سبب اعتقاد به آن، گرفتار منجلاب کنونی شده و غرق در بحران‎های کنونی است. در این نیز عبرتی است که بر اساس سنن الهی، طغیان‎گران را کور و کر می‎سازد که از فهم نفع و ضرر خود نیز ناتوان هستند و تشنگی آنها در پی هر سراب بیش از پیش می‎شود.

بله این انگلیسا هستند که حکومت ایران را سرپا نگه داشته‎اند و نمی‎گذارند عالی‎جناب دن کیشوت و سیمرغ‎اش آن را سرنگون کنند! قبول ندارید! می‎توانید با مراجعه به سومین پیام بشارت‎آور! رجوی به مریم از کم و کیف بیشتر این کار انگلیسا اطلاع حاصل کنید. لابد هر کس که ذره‎ای بینش سیاسی و اطلاعات عمومی داشته و یا لااقل از اخبار مطلع باشد، در این کار انگلیسا درمی‎ماند که چرا باید حکومتی را سرپا نگه دارند که خود بزرگ‎ترین مدعی و دشمن آن در سطح جهان هستند و علیه هر حرکت‎اش یک قطع‎نامه صادر می‎کنند، و حتی از این‎که سربازان‎شان راحت نمی‎توانند به سرزمین‎اش تجاوز کنند اینگونه برآشفته می‎شوند و اتحادیه‎ی اروپا را جلو می‎اندازند که آن را به شکل‎های مختلف تهدید کند. و لابد این سؤال منطقی خواهد بود که چرا انگلیسا که این همه با این حکومت مشکل دارند و در سرتاسر عالم داد و فغان‎شان از دست آن به هوا بلند شده است، جایش را با یک گروه مؤدب که طبق خواست آنها عمل می‎کند، عوض نمی‎کنند؟

در اخبار سایت سازمان مجاهدین خلق ایران خبری تحت عنوان”تصمیم به تکرار قتل عام زندانیان سیاسی در صورت تهاجم نظامی آمریکا” منتشر شده بود که در نوع خود بی سابقه و در خور توجه و تعمق است. در این خبر کوتاه ادعا شده است که در یک جلسه درونی در سطح بالاترین مقام های نظام تصمیم گرفته شده تا”در صورت تهاجم نظامی آمریکا به مراکز هسته ای و نظامی برای جلوگیری از بهم ریختگی اوضاع داخلی و کنترل آن، بایستی مانند سال 1367 به قتل عام زندانیان سیاسی اقدام کرد”.

دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین که از یک‎ماه پیش با به‎راه انداختن جار و جنجال بر سر چهارشنبه‎سوری، قصد موج‎سواری و بهره‎برداری به‎نفع خود را داشت، پس از پایان این شب، مانند همیشه بور و خفیف شد. صرف نظر از این‎که تا چه اندازه آویختن بقایای رجوی به چنین مراسمی ابلهانه و مضحک است، این موضوع می‎تواند به‎عنوان معیاری برای میزان کارآیی و توانایی مجاهدین باشد. همان چیزی که در ادعاهای واهی خود برای”تحول از درون جامعه” (البته به شرط حمایت امریکا) مطرح می‎نمایند. نگاه مجاهدین به چهارشنبه‎سوری و مناسبت‎هایی نظیر آن می‎تواند دو حالت داشته باشد که آن را قابل بهره‎برداری سازد:

در سایت همبستگی ملی مجاهدین، در مطلبی تحت عنوان”مناظره تلویزیونی – عدم مشروعیت برچسب تروریستی”، اقدام به گزارش! یک مناظره تلویزیونی که در تلویزیون فرانسه 24 انجام شده، کرده است. طوری که من میدانم وقتی گفته میشود”مناظره” منظور 2 یا چند نفری هستند که با هم موافق نبوده و به بحث و جدل با هم میپردازند و حرفهای هم را نقد میکنند و قضاوت را به عهده بینندگان میگذارند تا خود انتخاب کنند که چه کسی درست میگوید و چه کسی نه! ولی در این گزارش به تنها چیزی که نمیشود برخورد کرد حرف مخالف است و برداشتی که از این متن میشود این است که آقای افشین علوی در یک مصاحبه تلویزیونی شرکت کرده و به سئوالات مجری پاسخ گفته است.