درشب عملیات فروغ جاویدان بر کودکان و مادران چه گذشت؟

مادران جوانی که فریب خورده یا بخاطر تنها نگذاشتن شوهران گول خورده شان سرازکمپ اشرف عراق درآورده بودند ، یک شب قبل ازشروع عملیات شوم وخائنانه ی فروغ جاویدان، ساعات وحشتناکی را همراه کودکان خردسال خود سپری کردند و باشد که این حالات عاطفی مادران زمانی به تصویر کشیده شده و سینماهای ایران را مملو ازتماشاگرانی که لحظه ای ازاشک ریختن بازنمیایستند، کند.
این مادران درآن شب هولناک و سخت ، دراتاق های اسکان حضور یافتند و با فرزندان شان دیدار کردند. تنها مادران اعضایی که فرزندان دلبندشان همچنان اسیر دست فرقه ی مجاهدین خلق هستند حال این مادران را و حال و هوای آن شب را درک می کنند . چرا که تجربه ای مشابه را در زندگی پررنجشان تجربه کرده اند.
این مادران درحالی که هریک به تنهایی با بیسکویت و شکلات فراوان به پیش بچه هایشان برده شده بودند، با وجود توصیه ی اکید تشکیلاتی وازآنجا که میدانستند به احتمال زیاد این آخرین دیدار با فرزندانشان هست ، قادر نبودند جلوی سیل اشک شان را بگیرند.
کودکان معصوم بطور فطری، تضاد موجود اینهمه تنقلات واشک چشمان مادرشان که قرار بود به جنگی بی بازگشت اعزام شوند ، درک میکردند و قادر به هضم وجود اینهمه تنقلات و صورت زرد وگریه آلود مادرانشان نبودند و بنابراین شیون و زاری راه انداخته وبوسه های مداوم مادرانی که ازسرنوشت قطعی 24 ساعت بعد خود اطلاع نداشته ونمیدانستند که درغیاب آنها این جگرگوشه هایشان چگونه زندگی خواهند کرد ، به همراه سیل شکلات و … که چاشنی این بوسه ها بود ، کودکان را قانع نمیکرد که حادثه ی خوبی درانتظار خود ومادرشان هست.
مادری که دو فرزند داشته، به فرزند کوچکش قول میداد که از فردا ودرغیبت او که چند روزی طول خواهد کشید ، شکلات بیشتر ودر سطحی که نصف اتاق را دربر خواهد گرفت ، دراختیار او خواهد بود وفرزند 6 ساله اش ازاو میپرسید که اگر وضع باین خوشی خواهد بود، گریه ی تو برای چیست ومادر درمانده، جواب قانع کننده ای نداشت که بدهد!
این شب وحشتناک و بشدت دلخراش سپری شد. تعداد زیادی ازاین مادران در دره ها ودشتهای غرب کشور جان باختند و فرزندان ابتدا توجیه شدند که اینها به ایران رفته اند تا مسکن ومدرسه برای انها بسازند که البته درمدت کوتاهی قبر تعدادی ازاین مادران که به کمپ اشرف منتقل شده بودند ، نمایان شد واین گروه ازبچه ها جریان را فهمیدند وکم کم با حقیقت ساختند!
اما بچه های دیگر که جنازه های مادرشان در دره ها و جاده ها ویلان شده بود ، قبول کردند که مادرشان مفقود شده است.
بنظر میرسد که دسته ی اخیر کودکان هرگز با واقعیات نساختند وبدترین وضع روحی راداشته ودارند.
در برخورد با این کودکان، آثاراین ضربه ی بزرگ روحی ، بیشترنمایان است و ملاحظه میشود که وضع روحی پریشان تری دارند ومعترض وپرخاشگرند.
این کودکان که با روحیه ی گفته شده بزرگ شده وتبدیل به زنان ومردانی شده اند که آخرین روزهای ایام جوانی را سپری میکنند ، هنوز زخم عمیق آن شب و سال های اقامت دراردوگاه های غرب که سازمان ملل متحد بطور خائنانه ای سرپرستی این اردوگاه ها ر ابه کسانی سپرد که عامل درجه اول ویا دوم مرگ مادران بودند !
صحبت درمورد آنچه که دراین اردوگاه ها گذشت ، به وقت و زحمت زیادی احتیاج دارد وباوجود این، سر این صحبت ها گشوده خواهد شد.
گروهی از خانواده های دردمند

منبع

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا