در زمانه‌ای که تشکیلات مجاهدین خلق سعی دارد سوابق تروریستی و خشونت‌آمیز خود را از حافظه تاریخی ملت ایران پاک کند، به نظر می‌رسد که خودداری از اقدامات مسلحانه و خشونت‌آمیز در درون خاک ایران باید در دستور کار تشکیلات قرار گرفته باشد اما اخبار، ویدئو‌ها و گزارش های جسته گریخته در برخی از رسانه های فارسی زبان و انگلیسی زبان مجاهدین خلق حاکی از آن است که کانون‌های به اصطلاح شورشی در شهر‌های ایران دست به اقدامات خشونت آمیز می‌زنند.
با این وجود، سران تشکیلات تردید دارند که اقدامات خشونت آمیزشان را کاملا رسانه‌ای کنند یا خیر، چرا که سال‌هاست که ادعا می‌کنند خشونت را کنار گذاشته‌اند و اقدامات تروریستی‌شان در سال‌های گذشته در راستای دفاع از خویشتن بوده است.
اخیرا در برخی وبگاه‌های مرتبط با مجاهدین ویدئویی از ترکیدن چیزی شبیه به ترقه یا نارنجک یا حداکثر چنان که مجاهدین ادعا می‌کنند بمبی آتشزا به نمایش در آمده است. مشاهده این ویدئو بیننده را از هر توضیحی بی‌نیاز می‌کند. فیلم بردار که احتمالا همان ترقه انداز است، در نیمه شبی خلوت در آن سوی خیابان ایستاده است و از ترکیدن چیزی شبیه به ترقه یا نارنجک فیلم برداری می‌کند. صحنه‌ای که دیدنش در شب‌های چهارشنبه سوری در ایران معمولی به نظر می‌رسد اما فیلم ها و گزارش های تبلیغاتی مجاهدین خلق حول این به اصطلاح عملیات چنان مضحک است که مخاطب گمان میبرد تشکیلات قصد شوخی داشته و گزارشی طنز منتشر کرده است.
در حالی که فیلمی که خود تشکیلات منتشر کرده است نشان می‌دهد که این ماده آتشزا در سر کوچه‌ای منفجر می‌شود در گزارش مکتوب تشکیلات آمده است که این بمب به خوبی در محوطه داخلی پرتاب شد و صدای مهیب انفجار آن مردم را خشنود کرد. چنانکه از این جمله برمی‌آید، بنظر می‌رسد که پس از ترکیدن این ماده انفجاری، مردم به شادی و پایکوبی پرداخته‌اند که البته در خلوت کوچه ای که در فیلم دیده می‌شود اثری از آن ها نیست. احتمالا مردم از طریق تماس تلفنی و دیگر وسایل ارتباطی تشکیلات مجاهدین خلق را از مراتب «خشنودی» خود آگاه کرده‌اند. معلوم نیست که چرا در دیگر رسانه‌های جمعی و شبکه‌های اجتماعی هیچ نشانی از این عملیات متهورانه و ابراز خشنودی مردم نیست.
جمله دوم این گزارش بسیار تامل برانگیزتر – بخوانید خنده آورتر- است. ماشین تبلیغاتی رجوی چنین می نویسد: کانون شورشی که این عملیات متهورانه را انجام داده بود با سلامت به پایگاه خود برگشت. اما در مستنداتی که منتشر می کند نشانی از «تهور» آن به اصطلاح کانون شورشی –که احتمالا معتاد یا کارتو‌ن‌خوابی بوده است که در ازای اندکی پول حاضر به این ترقه بازی در نیمه شب شده است– دیده نمی‌شود. مگر اینکه اقدامات «متهورانه» دیگری انجام داده باشند که در ویدئو دیده نمی‌شود وگرنه به سلامت برگشتن از فشفشه بازی و پرتاب یک نارنجک یا نهایتا چنان که مجاهدین ادعا می کنند ترکاندن یک بمب آتشزا چندان شگفت‌انگیز نیست که ارزش خبری داشته باشد.
جمله بعدی گزارش «عملیات قهرمانانه»، از همه جذابتر است به طوری که می‌تواند دستمایه فیلم نامه نویسان برای یک قسمت از سریال‌های طنزی چون «شب‌های برره» باشد:
«عملیات به قدری درست برنامه ریزی شده بود که دشمن قدرت هیچگونه عکس العملی نداشت.»
به نظر می‌رسد که آقای کانون شورشی، قدرت عکس‌العمل را از همسایگانی که در این کوچه زندگی می‌کنند و در آن ساعت شب در خواب بوده‌اند گرفته است. کاملا قابل تصور است که اهالی آن منطقه، با صدای ترکیدن این بمب کذایی لحظه‌ای چشم خود را باز کرده اند، به اینکه صدای چه بود فکر کرده‌اند، زیر لب ناسزایی به نوجوانان شیطان محله گفته‌اند و دوباره چشم‌ها را بسته‌اند و در خواب فرو رفته‌اند – شاید هم از سر «خشنودی» از بستر بیرون آمده و به رقص و پایکوبی پرداخته‌اند و دوباره به بستر رفته‌اند!
در این داستان‌های علمی تخیلی که مجاهدین خلق می‌بافند، مبارزه مسلحانه این گروه در ایران با همین عملیات های «قهرمانانه» و «متهورانه» موجب سرنگونی حکومت ایران و خشنودی ملت ایران خواهد شد! اما آنچه در واقعیت محتوم است این است که تشکیلات مجاهدین خلق در هر آنچه که ممکن است موجب خشنودی ملت ایران شود، کمترین نقشی ندارند. هر سرنوشتی که ملت ایران با هر عقیده مذهبی و سیاسی برای خود رقم بزند، مجاهدین خلق در بیرون از دایره آن ایستاده‌اند چرا که ملت ایران هرگز تاریخ سراسر خونریزی و ترور مجاهدین خلق را فراموش نمی‌کنند. در تاریخ ایران کمتر گروه و شخصیتی به مانند مجاهدین خلق و مسعود رجوی، وجود دارد که آحاد ملت ایران بر سر نفرت از آن‌ها توافق داشته باشند.
مزدا پارسی