برگ سبزی تحفه درویش به حضور ملت ایران و اعضای نگونبخت فرقه ی رجوی ها که فرزندان شان ربوده گشت! مطلبی در هفته نامه « تایم » یافتم که برای هر خواننده یی می تواند غم انگیز و تاثرآور باشد. بر ای ما، مجربین فرقه هولناک که شاهد غمگین آدم ربایی شکارچیان جبون و فریبکار خانگی! بوده ایم، روشنگر نکته ی اساسی و پلی، « کلک آدم ربا» ست! هماهنگی سطر به سطر آنچه گذشت با مطلب مندرج، به راستی تکان دهنده است. بیاد می آوریم که دشمن خدا و خلق چگونه ماهرانه و اهریمنانه میان ما و فرزندان مان ارسال شده به سرزمین های غریب، شکاف ها افکنده، تماسی هم باقی نگذاشت.

از پشت عینک غبارگرفته ام، به قاضی و ژوری دادگاه خیره شده ام. ساعت حدود یازده صبح 14 دسامبر است و من و چندتن از دوستان، شاهد پرسش و پاسخ های خسته کننده قاضی و هیئت ژوری هستیم. در گوشه سالن، خبرنگار فولکس کرانت پرتیراژترین روزنامه هلند، به مناظره نابرابری بین هیئت منصفه دادگاه و حبیب که تنها جرمش عشق پدری می باشد، گوش فراداده است.حبیب از شرایط سخت تصمیمگیری در رابطه با فداکردن فرزندش درپای حکم دادگاه، با هیئت منصفه به گفتگو نشسته بود.هرچندگاه یکبار حرفهایش با دستور قاضی ناتمام می ماند.

صدور حکم فوق نتیجه 4 سال مبارزه قانونی و حقوقی حبیب خرمی با فرقه مجاهدین است که در پایان به نفع اقای خرمی و شکست توطئه های مجاهدین منجر شد. فرقه مجاهدین که ید طولائی در ربودن و جدا کردن کودکان از خانواده دارد، در آخرین اقدام برای ربودن بهادر خرمی و انتقال وی به عراق با شکست مواجه شد. تاریخچه کودک ربائی بر می گردد به سال های 1990 که فرقه در اثنای جنگ متحدین علیه عراق در رابطه با اشغال کویت حدود800 نفر از کودکان اعضای فرقه را به بهانه حفظ جان آنها از بمباران هوائی به خارج از عراق فرستاد و به والدین کودکان قول داد که بلافاصله پس از پایاین جنگ آنها را به آغوش گرم خانواده باز می گرداند، اما فرقه مجاهدین که تا بحال همه قول و قرار های خود را زیر پا گذاشته است

حبیب خرمی پسر خود بهادر را که مجاهدین از سن دوسالگی او را از وی جدا ساخته و نزد یک خانواده هوادار به کانادا فرستاده بودند توانست پس از خروج از سازمان و کسب پناهندگی سیاسی در کشور هلند از کنترل مجاهدین خارج سازد و به هلند آورد. این پیوند اما برای حبیب بسیار گران تمام شد، و مجاهدین حبیب را بدادگاه کشاندند و بخش قابل توجهی از حقوق او را به عنوان خسارت توقیف کردند.

نوشتن سخت بود، چرا این که می دیدم، دشنه ای حلقومی رامی فشارد و اگر دست روی دست بگذارم و ننویسم، عنقریب، دیگر چیزی از من و قلمم باقی نمی ماند و اگر روزی دوباره بتوانم بنویسم، نوشتن، فقط به خاطر” نوشتن” خواهد بود و نه به خاطر تکفیر آن دشنه ای که بر حلقومی نشست است. صادقانه اعتراف کنم؛ طی دوازده سال اخیر، هر آن چه نوشتم، که آن باز نوشتن برای من بسا سنگین تر از سنگینی زمینی بود که بر دوشم تحمل می کردم. همه نوشته هایم، مساوی است با” شقایق های زخمی” و باز هم؛ صادقانه تر اعتراف کنم؛ همه کتاب حاضر که طی سه ماه اخیر نوشتم و زان سبب بار رنج و محنتی که تحمل کرده ام، دقیقاً مساوی است با دو گفت و گوی آخر کتاب، آن جا که شقایق ها خود از زخم شان می گویند. در این را حاضر بودم، دهها مقاله و چندین کتاب بنویسم،ولیکن مسئولیت و انجام دو گفت و گوی آخر را نپذیرم و زخم های مزمن شقایق ها را نبینم و زخمنامه شان را نشنوم، اگر که داستان زندگی و پیکار ما، داستان رفاقت و یا عداوت” داس و شقایق” نبود!

در جلسه با شکوه فرانسه،  خانمی را دیدم که از آلان محمدی(یکی از میلیشیاهای سازمان که بر اثر شکنجه ی روحی فرقه ی رجوی در سن پانزده سالگی خودکشی کرد) با دوستان خود صحبت می کرد. کنجکاو شدم ،پررویی کردم که بفهمم  از این مظلوم چه می گویند. تحمل می کردم و چیزی نمی گفتم. […]

گزارشی از برگزاری سمینار و جشن افتتاحیه انجمن جدید التاسیس” شبکه نجات خانواده” در سوئد روز شنبه دهم دسامبر 2005 جشن افتتاحیه انجمن جدیدالتاسیس” شبکه نجات کانون خانواده” به همراه یک کنفرانس مطبوعاتی درسوئد برگزار گردید. در این کنفرانس که ده ها تن از شخصیت های سیاسی – اجتماعی و مطبوعاتی شرکت نموده بودند، سوء استفاده از زنان و کودکان و نقض حقوق بشر در مجاهدین، مورد بحث و بررسی قرار گرفت.

سمینار”افتتاح انجمن شبکه نجات خانواده و وضعیت زنان و کودکان در سازمان مجاهدین خلق ایران” روز دهم دسامبر برگزار گردید روزنامه Nynashamns Posten در رابطه با افتتاح این انجمن را در صفحه اول خود منعکس کرده گزارشی یک صفحه ای را در روزنامه به آن اختصاص داد. این روزنامه نوشت:”بنابر اظهارات خانم احمدی، این شبکه برای نجات کودکانی تاسیس گردیده است که در شرایط جنگی از طرف سازمان مجاهدین خلق مورد سوء استفاده قرار گرفته اند” وی همچنین گفت:”ما قصد داریم تا موارد متعدد نقض حقوق بشر کودکان توسط این سازمان را افشا کنیم”. و افزود:” ما می خواهیم که بچه هایی را که حقوق و آزادی شان نقض گردیده را مجددا به زندگی نرمال باز گردانیم”.

“کتاب شقایق های زخمی” شامل بر 160 صفحه و در برگیرنده رنجها و شکنجهای جمعی از کودکان ایرانی از زبان والدین و همچنین خود آن کودکان است. این کتاب، آخرین کار و تلاش دلسوزانه آقای مهدی خوشحال است. ایشان در کتاب نامبرده، 9 گفت و گو و چند مقاله و مطلب را در باب کودکانی که قربانی خشونت و مبارزات مسلحانه شده اند، از نگاه تحقیق و تفحص و عبرت، پیش برده اند.

خانم”لوسی اسمیت” عضو کمیته حقوق کودک سازمان ملل متحد که در سمینار”دفاع از حقوق کودکان قربانی ترور و خشونت” در تهران سخن می‎گفت، تأکید کرد: قسمت اعظم اسناد مجاهدین در مورد ایران را باید به زباله‎ دانی ریخت. خانم اسمیت در سخنرانی خود نکات عمده و مهم”پیمان جهانی حقوق کودک” را برشمرد و با اشاره به قربانیان جنایات و ترورهای سازمان مجاهدین اظهار داشت: من سال پیش با برخی از خانواده‎ های این قربانیان دیدار داشتم و شدیداً متأثر شدم.

روز دوشنبه 27 ژوئن در اعتراض به فرستادن کودکان و نوجوانان به عراق و جنگ و سوءاستفاده از آنها توسط سازمان مجاهدین، آکسیون اعتراضی در مقابل پارلمان آلمان در شهر برلین پایتخت آلمان برگزار شد. این کودکان که پدر و مادر آنها توسط مجاهدین در یک سیاست جنگ طلبانه و ضدملی قربانی شده و یا در جریان عملیات های تروریستی کشته شده و یا توسط رژیم حاکم بر ایران قبلا اعدام شده اند و یا پس از طلاق های اجباری از والدین خود در عراق جدا شده و به اروپا اعزام شده و بدون حداقل امکانات در خانه های تیمی نگهداری میشدند، به محض رسیدن به سنین نوجوانی بین 15 تا 17 سال، سازمان مجاهدین با آدم ربایی آشکار و بصورت غیرقانونی، با تحریک احساساتشان و اینکه انتقام پدر و مادر خود را بگیرند و یا وعده های توخالی دیگر آنها را به عراق منتقل کرد

ما در اینجا جمع شده ایم تا صداهای خاموش و فریادهای بی صدایی را به گوش دنیای آزاد برسانیم. ما از دنیای آزاد و متمدن میخواهیم که به صدای ما بپیوندند. در اینجا ما صدای نوجوانانی را فریاد میکنیم که به شکل غیر انسانی به دام کشیده شدند و بعضا در سنین زیر 18 سالگی از اروپا و بخصوص آلمان به صورت غیر قانونی به اردوگاههای تروریست ها در عراق برده شدند.