در قسمت قبل گفتم مریم رجوی خلاف واقع می گوید و نه تنها به مفاد “اطلاعیه جهانی حقوق بشر” اعتقادی ندارد بلکه در مناسبات مجاهدین خلق این مفاد نقض می شوند. در این رابطه به ماده 9 اطلاعیه که درباره حبس و زندان بود و اینکه مجاهدین خلق زندان های مختلفی داشتند و اعضای ناراضی […]
در قسمت قبل گفتم مریم رجوی خلاف واقع می گوید و نه تنها به مفاد “اطلاعیه جهانی حقوق بشر” اعتقادی ندارد بلکه در مناسبات مجاهدین خلق این مفاد نقض می شوند. در این رابطه به ماده 9 اطلاعیه که درباره حبس و زندان بود و اینکه مجاهدین خلق زندان های مختلفی داشتند و اعضای ناراضی و خواهان جدایی را به زندان می انداختند، توضیح دادم. حال به نقض ماده دیگری از اطلاعیه جهانی حقوق بشر در مقر مجاهدین خلق می پردازم.
* ماده 12 : هیچ احدی نمی بایست در قلمرو خصوصی، خانواده، محل زندگی یا مکاتبات شخصی، تحت مداخله خودسرانه قرار گیرد. به همین سیاق شرافت و آبروی هیچ کس نباید مورد تعرض قرار گیرد.
اما در مجاهدین خلق این موارد چگونه است؟
قلمرو یا حریم خصوصی: رجوی ها هیچ حقی برای حریم خصوصی دیگران قائل نیستند و در تشکیلات مجاهدین خلق حریم خصوصی به هیچ عنوان به رسمیت شناخته نمی شود و برای هیچ عضوی وجود ندارد. اعضا باید در هر لحظه و هر جایی به صورت جمعی زندگی کنند و تنها استثناء حمام و توالت است.
رجوی ها در این زمینه تا جایی پیش رفته اند که حتی مانع از فکر کردن اعضا نیز می شوند. مریم رجوی در سال 1375 بعد از برگشت از فرانسه به عراق، در جلسه عمومی در یکی از قرارگاه های مجاهدین خلق به نام باقرزاده که در نزدیکی شهر فلوجه عراق قرار داشت گفت “در نشست های انقلاب [انقلاب ایدئولوژیک – طلاق] که با برادران شما در فرانسه داشتم، آنها تجربه جدیدی کسب کرده بودند و می گفتند وقتی زیاد کار می کردند و خسته می شدند، دیگر هنگام خواب فرصتی برای فکر کردن به مسائل ضد انقلابی و مسائل جیم [در مناسبات مجاهدین خلق به مسائل جنسی به صورت مخفف جیم گفته می شود] نبود. من بلافاصله بعد از بازگشت به عراق به فرماندهان تان ابلاغ کردم که ساعات «در اختیار خود» شما را منتفی کنند (در آن زمان از ساعت 6 عصر پنجشنبه تا ساعت 9 صبح جمعه اعضا در اختیار خود داشتند تا به کارهای فردی شان از قبیل لباس شویی، استحمام و . . . برسند) و آنقدر از شما کار بکشند که شب مثل جنازه بیافتید روی تخت های تان تا فرصت فکر کردن نداشته باشید، چرا که اگر فکر کنید به چیزهای ضد انقلابی [ضد انقلاب ایدئولوژیک – طلاق] فکر می کنید”. به این ترتیب از آن روز رسماً فکر کردن در تشکیلات مجاهدین خلق یک کار ضد انقلابی شد.
خانواده: خانواده ای در مجاهدین خلق وجود ندارد. رجوی از سال 1368 ازدواج را حرام و خانواده را «کانون فساد» اعلام کرده است. اعضایی که قبل از حرام اعلام کردن ازدواج توسط رجوی متاهل بودند، مجبور به طلاق همسران خود شدند و همه اعضای مجاهدین خلق در تجرد اجباری قرار دارند.
مدتی بعد از طلاق ها، فرزندان از والدین جدا شدند و برای آن که مبادا وجود آنها موجب ایجاد عاطفه مجدد بین پدران و مادران شان گردد، کودکان را به خارج از عراق بردند تا این امکان از نظر فیزیکی غیر ممکن شود.
اعضایی که با هم رابطه خویشاوندی دارند، مثلاً از اقوام درجه یک هم هستند در قسمت های مختلف سازماندهی می شوند تا از هم دور باشند و حداکثر می توانند سالی چند بار در نشست های عمومی همدیگر را ببینند. رجوی از سال 1380 که هنوز صدام سرنگون نشده بود ملاقات با خانواده را برای اعضای مجاهدین خلق ممنوع کرده بود و این موضوع هیچ ربطی هم به بهانه هایی که بعداً به حضور خانواده ها در پشت درب قرارگاه اشرف بعد از سرنگونی صدام گرفته بود نداشت. بند 43 از کتابچه «تئوری انقلاب مریم» که توسط رجوی تهیه شده بود و ضوابط تشکیلاتی محسوب و در سال 1380 به همه اعضا ابلاغ گردید چنین است: “مجاهد ملاقاتی و بند به پدر و مادر و خانواده نداریم.”
ادامه دارد…
ایرج صالحی
