بیست و هشت سال پیش در چنین روزی وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا، سازمان مجاهدین خلق را در فهرست گروههای تروریستی خارجی قرار داد. در مورخ 8 اکتبر 1997، وزارت امور خارجه آمریکا تشکیلات مجاهدین خلق (MEK)، که با نامهای مستعار سازمان مجاهدین خلق (MKO) و شورای ملی مقاومت ایران (NCRI) نیز شناخته میشود، […]
بیست و هشت سال پیش در چنین روزی وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا، سازمان مجاهدین خلق را در فهرست گروههای تروریستی خارجی قرار داد.
در مورخ 8 اکتبر 1997، وزارت امور خارجه آمریکا تشکیلات مجاهدین خلق (MEK)، که با نامهای مستعار سازمان مجاهدین خلق (MKO) و شورای ملی مقاومت ایران (NCRI) نیز شناخته میشود، را بنا بر ماده ۲۱۹ قانون مهاجرت و ملیت (INA) به عنوان یک سازمان تروریستی خارجی (FTO) تعیین کرد.
در آن زمان دولت آمریکا اعلام کرد که این نامگذاری بخشی از تلاش گستردهتر دولت ایالات متحده برای مبارزه با تروریسم با محدود کردن حمایت از فعالیتهای خشونت آمیز و فشار بر گروههای خشونت طلب برای توقف مشارکت در تروریسم بود.
در سوی مقابل، تشکیلات مجاهدین خلق در واکنش به این تصمیم، ادعا میکند که قرار دادن نام گروهش در فهرست سازمانهای تروریستی در دولت بیل کلینتون، تحت تأثیر تمایل به بهبود روابط با تهران در زمان ریاست جمهوری محمد خاتمی بوده است. اما در گزارشهای آمریکایی تاکید زیادی شده است که این گروه سابقه اقدامات خشونتآمیز، از جمله قتل شهروندان آمریکایی در ایران در دهه ۱۹۷۰ و تلاش برای حمله به نمایندگی ایران در سازمان ملل متحد در سال ۱۹۹۲ را داشته است.
فارغ از تمام سوابق تروریستی مجاهدین خلق در کشتار شهروندان و مقامات ایرانی در سالهای دهه شصت شمسی، حمله به 13 سفارت و نمایندگی ایران در آوریل 1992 از جمله دفتر نمایندگی ایران در نیویورک شاید به لحاظ زمانی و مکانی نزدیکترین اقدام به خشونت از سوی عوامل مجاهدین خلق در خاک ایالات متحده آمریکا بوده است. در این حملات همزمان که در ده کشور مختلف علیه سفارتها و نمایندگیهای دولت ایران رخ داد، عوامل مجاهدین خلق از سلاحهای گوناگونی استفاده کردند، گروگان گیری کردند و سفرا و کارکنان سفارت ها را مورد ضرب و شتم قرار دادند که در پی آن شماری از اعضای مجادین خلق دستگیر شدند.
سازمان مجاهدین خلق بعدها در سپتامبر ۲۰۱۲ از فهرست خارج شد. دلیل رسمی ذکر شده برای حذف این گروه از فهرست، تغییر شرایط، از جمله کنار گذاشتن خشونت توسط این گروه و همکاری آن در انتقال اعضایش از عراق به آلبانی بود. با این حال، تلاشهای گسترده و چند میلیون دلاری لابیهای مجاهدین خلق و حامیان آن مشخصا در اسناد و گزارشها به عنوان اهرم فشاری برای حذف مجاهدین خلق از فهرست سازمانهای تروریستی خارجی گزارش شده است.
دولت ایالات متحده در آن زمان اظهار داشت که توجیه رسمی برای حذف مجاهدین خلق از فهرست، بر “تغییر رفتار” و “ملاحظات استراتژیک” این گروه متمرکز بوده است، اما نگرانیها در مورد ماهیت فرقه مانند این گروه و نقض حقوق بشر علیه اعضای داخلی آن، قبل و بعد از حذف از فهرست، به طور گسترده توسط سازمانهای مختلف و گزارشهای دولتی مستند شده است. موسسه رند که به طور ویژه برای وزارت دفاع آمریکا سندی پژوهشی درباره تشکیلات مجاهدین خلق تهیه کرد و کتابخانه کنگره آمریکا، در گزارشهای جداگانه بر نگرانیها درباره رهبری استبدادی مجاهدین، انزوای اعضا و دستکاری روانی آنها تأکید داشتهاند.
“ملاحظات استراتژیک” ایالات متحده و دیگر شرکای غربی آنها میتواند شامل این ضربالمثل معروف نیز بشود: “دشمن دشمن من دوست من است.” اما سوابق تاریخی جنایتهای مجاهدین خلق در طول سالهای متمادی از دهه 60 میلادی تا کنون غیر قابل انکار است. برای راستی آزمایی “تغییر رفتار” مجاهدین خلق نیز پیام منتسب به مسعود رجوی در مورخ دوم دی ماه 1403 به تنهایی بسنده است. او در پی سقوط حکومت بشار اسد در سوریه پس از ابراز شادمانی از آمریکا چنین درخواستی کرد: “ما از آمریکا کمک نمیخواهیم. سلاحهای ارتش آزادیبخش را که از ما گرفت، برگرداند کافیست. ”
چنانچه واضح است، رجوی به تأسی از جولانی مصمم به ادامه خشونت ورزی برای رسیدن به حکومت است و هربار که به سلاح و مرزهای ایران دسترسی داشته ، از هیچ اقدام خشونت باری علیه هموطنان خود فروگذار نکرده است. بودن یا نبودن نام تشکیلات مجاهدین خلق در فهرست گروههای تروریستی بر اساس ملاحظات استراتژیک و تغییر رفتارهای صوری، هرگز حقیقت ماهوی مجاهدین خلق را تعیین نمیکند.
مزدا پارسی
