مجاهدین خلق ادعا میکند که از سال ۲۰۰۱ علناً تعهد خود را به تغییر رژیم بدون خشونت اعلام کرده است. با این حال، گزارشها و شواهد تصویری، از جمله ویدیوهایی که رسانههای تشکیلات به کانونهای شورشی نسبت میدهند، همچنان فعالیتهایی را به تصویر میکشند که نشان دهنده موضع پیچیدهتر و متناقضتر مجاهدین در باب خشونت […]
مجاهدین خلق ادعا میکند که از سال ۲۰۰۱ علناً تعهد خود را به تغییر رژیم بدون خشونت اعلام کرده است. با این حال، گزارشها و شواهد تصویری، از جمله ویدیوهایی که رسانههای تشکیلات به کانونهای شورشی نسبت میدهند، همچنان فعالیتهایی را به تصویر میکشند که نشان دهنده موضع پیچیدهتر و متناقضتر مجاهدین در باب خشونت است. این ویدیوها که اغلب در رسانههای اجتماعی و کانالهای این گروه منتشر میشوند، گاهی اوقات افرادی را نشان میدهند که سلاحهای خود را به نمایش میگذارند و از رهبری مجاهدین خلق و مبارزه آنها علیه جمهوری اسلامی ابراز حمایت میکنند.
کانونهای شورشی مسلح
در حالی که مجاهدین خلق معتقد است که این کانونهای شورشی درگیر نافرمانی مدنی و مقاومت نمادین هستند، منتقدان و تحلیلگران، تصاویر افراد مسلح و درخواستهای صریح برای سرنگونی رژیم را نشانهای از اعتقاد مداوم به اثربخشی مبارزه مسلحانه یا حداقل تمایل به استفاده از آن در صورت لزوم، تفسیر میکنند. تمایز بین “مقاومت” و “خشونت” در این زمینه همچنان نقطه تناقض رفتاری و کلامی مجاهدین خلق است.
حمایت از مجاهدین خلق در میان ایرانیان بلوچ در استان سیستان و بلوچستان، منطقهای با قاچاق فعال مواد مخدر و اسلحه، مسئلهای پیچیده است. این منطقه همچنین به طور بالقوه در معرض خطر جداییطلبان بلوچ قرار دارد و بنابراین مجاهدین خلق به طور استراتژیک تلاش میکند تا از نارضایتی و بیثباتی موجود در منطقه سوءاستفاده کند.
مجاهدین خلق سابقه طولانی در استفاده از اقلیتهای قومی و مذهبی در داخل ایران برای پیشبرد اهداف خود علیه دولت ایران دارد. استان سیستان و بلوچستان، با مرزهای نفوذپذیر، اکثریت قومی بلوچ و جداییطلبان بلوچ و نابرابریهای اقتصادی، زمینه مساعدی برای چنین سوءاستفادهای فراهم میکند.
حضور گروههای مسلح و شبکههای قاچاق غیرقانونی همچنین میتواند محیطی را ایجاد کند که در آن ساختارهای قدرت جایگزین، حتی آنهایی که سابقه خشونتآمیزی مانند مجاهدین خلق دارند، بتوانند با ارائه حمایت یا فرصتهای اقتصادی، هرچند غیرقانونی، جایگاهی برای خود دست و پا کنند.
سیامک نادری، عضو سابق مجاهدین خلق، با انتقاد از ویدیوی اخیر منتشر شده توسط مجاهدین خلق که برخی از کانونهای شورشی مسلح بلوچ را نشان میدهد، مینویسد: “فرقه مجاهدین در یک پروپاگاندا از قاچاقچیان بلوچ با پراخت پول تحت عنوان کانون های شورشی و ارتش آزادیبخش در داخل ایران معرفی می کند. این قاچاقچیان و حتی فرد باسواد آنها نمی توانند از روی نوشته و متن ارسال شده فرقه مجاهدین از آلبانی و اشرف3 درست بخوانند و بجای کلمه “مماشات” که برایش بی مفهوم و ناآشنا است می خواند “معاشات”.
اعمال خشونتآمیز کانونهای شورشی
اعمال خشونتآمیز کانونهای شورشی مجاهدین خلق اغلب شامل اقداماتی مانند آتش زدن ساختمانهای دولتی و مراکز مذهبی است. در حالی که مجاهدین خلق این اقدامات را به عنوان اقدامات مقاومت و نافرمانی مدنی مطرح میکنند، تخریب و آسیب عمدی به اموال به عنوان اقدامات خشونتآمیز و حتی تروریسم تفسیر میشود. چنین اقداماتی حتی اگر نمادین باشند، ترویج خشونت است.
از دیدگاه ملت ایران و بسیاری از تحلیلگران مستقل، چنین اقداماتی در واقع نمونههایی از مبارزه خشونتآمیز هستند و تروریسم محسوب میشوند. سابقه تاریخی استفاده مجاهدین خلق از خشونت، همراه با این اقدامات، از این دیدگاه پشتیبانی میکند. با توجه به تاریخچه سازمان مجاهدین خلق به عنوان یک سازمان مسلح، وسعت تجربه این سازمان در اعمال خشونتآمیز غیرقابل انکار است.
مزدا پارسی
سالاری
تاریخ : ۲۸ - آبان - ۱۴۰۴اینها همون اراذل و اوباش و کیف قاپ ها و خفت گیرایی هستن که درسطح استان سیستان و بلوچستان و شهرهای مرزی استانهای همجوار این استان مخل آرامش و آسایش مردم هستند. حالا درخدمت رجوی به یه پول مفتی میرسن.