طبق قرائن طرح شده رهبری سازمان از مدتی پیش ارسال جمعبندی های فکری خود را به مسئولین اشرف و اوورسوراواز در حیطه تحلیل نوشته های جداشدگان و فعالین حقوق بشری و موضع گیری دولت عراق و صاحبنظران سیاسی امریکایی و اروپایی علیه آنان شدت بخشیده تا بقول خودش تشکیلات منفعل ودر حال فروپاشی را برای سپر انسانی در برابر جامعه جهانی حفظ نماید. فرارهای اعضای اشرف و آنهم دو نفر زن عضو شورای رهبری در بین پنج نفر اخیر حاکی از شدت فشارهای سرکوب روانی و جسمی اعمال شده از سوی سازمان است بطوریکه حوزه زنان نیز علیرغم داشتن خیلی از امتیازات کاری و صنفی به صفوف فراریان بپیوندند. شناختی که از اعضای جداشده اخیر داریم وخامت حال و هوای اعضا حتی دربین رده های مسئول قدیمی را میرساند که نفرات ناراضی و مسئله دار تشکیلات حتی براحتی با ابراز سانسور شده حرفهای مسئولین بالای سازمان از حال و هوای بیرون قرارگاه و اوضاع بد مجاهدین در صحنه های سیاسی عراق و دنیا با خبر میشوند. اکنون هراقدام سازمان همانند تیغ دولبه اهرم فشار موثری علیه تشکیلات گردیده است. فضای جغرافیایی قرارگاه کوچک شده و بلندگوهای خانواده های متحصن جلوی درب اشرف با برد بیشتری فرزندان و بستگان آنان را مورد خطاب قرار می دهد. از سویی در این گیر و دار حرف زدن نفرات باهم بکلی ممنوع شده که مطمئنا این یکی خود آتش اساسی برای خرمن تشکیلات خواهد بود. از آنسو موضع گیری علیه فرار کردگان و جداشدگان خود تناقض دیگری می تواند باشد که نیروها را بخود بپیچاند چرا که نیروها می دانند که نفر فوق چگونه دهها سال برای سازمان از همه هستی اش مایه گذاشته ولی الان برای همین مسئله شخص مورد غضب سازمان قرار میگیرد. بنظر میرسد سازمان همانند نشست و بریف هایی که در تیر و مرداد سال 1382 برای اعضا در اشرف گذاشت و توضیح داد که شاید مجبور بشیم بصورت تیم های یک یا چند نفره خود را از اشرف بیرون بکشیم و بنحوی خود، سازمان مجاهدین!! باشیم و خودمان را انفرادی به اروپا برسانیم، اقدامات پیش برنده چندماهه را با وضع و اوضاعی که می بیند بچیند و روشهای فرار و درگیری را اجرایی نماید. البته بی شک با باز شدن درها چنین پندارهایی اغلب برای نفرات عاملین ترور و انفجارها ی داخل کشور که در اشرف محصور شده اند تنها راه امید خواهد بود.