پرسش هایی از مجاهدین خلق درباره ادعای بزرگترین گردهمایی آنلاین

در روز جمعه 17 ژوئیه 2020 گردهمایی سالانه مجاهدین خلق به صورت نیمه مجازی برگزار شد. این گردهمایی در سال‌های گذشته با گسیل داشتن صدها تن شرکت‌کننده آفریقایی تبار، دانشجوهای کشورهای بلوک شرق و پناهجویان عرب از سراسر اروپا در ازای تور رایگان یک روزه پاریس برگزار می‌شد و تنها وظیفه شرکت کننده در طول مراسم تکان دادن پرچم ایران یا مجاهدین خلق بود. این اتفاقات هر ساله حول و حوش همین روزها با حضور این جمعیت اجاره‌ای در تالاری اجاره‌ای رخ می‌داد.
امسال اما گردهمایی کذایی نیمه مجازی و در مقر تشکیلات مجاهدین خلق در نزدیکی شهر تیرانا در آلبانی برگزار شد. اعضای گروه تنها کسانی بودند که در این مراسم حضور حقیقی داشتند. با این وجود، بنا به ادعای رسانه‌های مجاهدین خلق بخش عمده شرکت‌کننده‌ها مجازی بودند که از سی هزار نقطه در صد و دو کشور جهان از سراسر دنیا با اختلاف زمانی‌های گوناگون در مراسم شرکت داشتند! بدین ترتیب برای هر انسانی با عقل سلیم پرسش هایی مطرح می‌شود.

نخستین مسئله این است که از نمایش پر زرق و برق نمایشگرهای پرتعدادی که اطراف تالار گردهمایی دیده می‌شوند و مریم رجوی گهگاه رو به آنها دستی تکان می‌دهد، حداکثر 1200 ارتباط تخمین زده می‌شود. آیا اساسا به لحاظ فنی امکان مرتبط کردن سی هزار نقطه در سراسر جهان به این گردهمایی وجود دارد؟
آنچه مسلم است زیر ساخت‌های مناسب برای چنین ارتباطات گسترده‌ای برای افراد حقیقی به آسانی قابل دسترس نیست. از سوی دیگر اگر بتوان مجاهدین خلق را تشکیلاتی حقوقی فرض کرد –که با توجه به زد و بندهای این گروه امکانش وجود دارد—این سازمان تحت هیچ شرایطی نمی‌تواند نهاد حقوقی بین المللی باشد. بنابراین ایجاد حتی چند صد ارتباط از طریق همه امکانات شبکه‌های مجازی و نرم افزارهای سمینار آنلاین، نیازمند داشتن امکانات مالی فراوان است. فرض بر اینکه مجاهدین خلق واقعا چنان از حمایت‌های مالی برخوردار است که در یک ساختار سازمان یافته سی هزار نفر را به نقطه‌ای در آلبانی مرتبط کند، سوال همیشگی این است که منابع مالی مجاهدین خلق از کجا تامین می‌شود؟
این پرسش پرتکرار شامل طیفی از پاسخ ها می‌شود: از هزاران دلار دریافتی مجاهدین خلق از برنامه نفت در برابر غذا در زمان صدام حسین در عراق و سرمایه گذاری این مبالغ در بیزنس های غربی تا دلارهای سعودی به ویژه ملک سلمان که تریبون رسانه‌ای خود، شبکه ایران اینترنشنال را نیز در اختیار گردهمایی کذایی مجاهدین خلق قرار می دهد، تا سازمان‌های اطلاعاتی چون موساد که مجاهدین خلق را بازوی عملیاتی خود در جنگ با ایران می‌دانند –نمونه آن ترور دانشمندان هسته ای ایران—می توانند از منابع عمده مالی برای مجاهدین خلق باشند.

با این وجود، نگاهی موشکافانه و کارشناسانه به آنچه واقعا در طول مراسم پرطمطراق مجاهدین خلق رخ داد، حقایق مهم‌تری را روشن می‌کند. نمایشگرهای عظیم در کنار مخاطبان حقیقی که نظم سازمان یافته آن‌ها بیننده را بیشتر به یاد رژه‌های منظم در کره شمالی می‌اندازد تا «جنبش مقاومت مردمی» که سران مجاهدین خلق ادعا می کنند. در حقیقت، در یک سلسله مراتب فرقه ای و ساختار بسته منزوی سازمان دهی چنین مراسم هایی به سادگی آب خوردن است. چنانچه الیزابت روبین در نیویورک تایمز اعضای مجاهدین خلق را توصیف کرد: «دنیای خیالی زنبورهای کارگر» ، این افراد کارگرهای ورزیده ای هستند که حقوقی دریافت نمی‌کنند اما ذهنشان کاملا در اختیار ملکه کندو است.
سوال دیگر این است که در این گردهمایی سران مجاهدین خلق چند ایرانی را از خارج از تشکیلات توانستند مخاطب قرار دهند؟ شمار بیننده‌های آنلاین در حساب‌های کاربری مرتبط با مجادین خلق در شبکه‌های اجتماعی – با فرض بر آنکه همه بیننده ها ایرانی باشند – رقم بالایی را نشان نمی‌دهد. در حالی که یک بلاگر یا اینفلوئنسر ایرانی در هر لایو صدها تا هزاران بیننده دارد، لایو حساب‌های مرتبط با مجاهدین خلق از گردهمایی آنلاین، چند ده بیننده بیشتر نداشت. بنابراین ادعای این تشکیلات مبنی بر اینکه نماینده ملت ایران است از بیخ و بن زیر سوال است چراکه هیچ کس نمی‌تواند نفوذ شبکه‌های اجتماعی در جامعه ایران را انکار کند و نکته مهم تر اینکه اگر مردم مایل باشند از طریق تلفن های همراه خود حساب‌های کاربری مجاهدین خلق را دنبال کنند، هیچ منعی برای آنها وجود ندارد.
تشکیلات مجاهدین خلق برای افزایش شرکت کننده های گردهمایی نیمه مجازی خود تمهیدات دیگری نیز اندیشیده بود. یکی از این تمهیدات بسیج کردن شمار اندک هواداران سازمان در برخی شهرهای اروپا و آمریکا برای نمونه در مقابل کاخ سفید بود، که نهایتا چند نفری به تعداد شرکت کننده‌ها افزوده شد که البته یکی از سی هزار اتصال ادعایی تشکیلات را تشکیل می‌داد. هرچند هنگامی‌که سخن از اتصال به میان می‌آید، معمولا به معنای اتصال از طریق اپلیکیشن های مخصوص سمینارهای آنلاین است که بسیاری از آن‌ها به دلیل تحریم‌ها در ایران قابل دسترس نیست. پس مخاطبان سخنان مریم رجوی به عنوان «رییس جمهور منتخب مقاومت» چه کسانی هستند؟
در حالی که اکثریت قریب به اتفاق مخاطبان مرتبط با مراسم که در نمایشگرها دیده می‌شوند از نقاطی خارج از ایران هستند، مریم رجوی سخنرانی خود را با درود به هموطنان و جوانان کانون های شورشی آغاز می‌کند و از «قیام» آنها تمجید می‌کند. در این گردهمایی با سی هزار مخاطب، مردم ایران کجا قرار دارند تا سالگرد دستگیری رئیس جمهور مقاومت برای اتهامات تروریستی توسط پلیس فرانسه را در کنار او جشن بگیرند؟

منبع

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا