داوود باقروند ارشد عضو سابق سازمان مجاهدین خلق، با انتشار تکه هایی از کتاب فرشته هدایتی در کتاب زخم های بی التیام در مورد برخورد تشکیلاتی در مناسبات سازمان با زن و حقوق زنان، می نویسد: خواندن این مطلب ممکن است برای بسیاری آزار دهنده باشد. او می گوید: برای مایی که سالها با جنایات رجوی علیه خودمان و نزدیکانمان مواجه بوده ایم شاید عادی باشد، ولی برای مردم عادی شنیدن این جنایات علیه زنان در فرقه رجوی قابل تحمل نیست و شوکه میشوند:
“در تشکیلاتی که قرار بود به زن جایگاه خاصی داده شود حالا در مناسبات داخلی اش زن ها را مخفی می کند و ما از اینکه زن بودن ما مساله ساز باشد می ترسیدیم. ترس داشتم که به محض خروج از اتاق، برادری تصادفا چشمش به من بیافتد و ناگهان فیلش یاد هندوستان کند و بعد اسم مرا در گزارش خود بیاورد که در آن حالت دوباره باید زیر تیغ بروم و پاسخگو باشم که چرا مردی مرا دیده و یا چرا خود را چنان پنهان نکردم که او نتواند مرا ببیند!”
جداسازی جنسیتی در تشکیلات مجاهدین خلق
هدایتی درباره جداسازی جنسیتی می گوید: “ما نه تنها محل کار و مسیر رفت و آمد و درب های ورود و خروج را مردانه و زنانه کرده بودیم که مبادا چشم زن و مرد نامحرم به هم بیافتد، بلکه رابطه زن و مرد برای ما چنان تابو (منع، نهی یا حرام) شده بود که حتی پمپ بنزین را نیز زنانه و مردانه کرده بودند! ضوابط این بود که هیچ خواهری حتی الامکان حق نداشت که به تنهائی تردد کند، به تنهائی از درب قرارگاه بیرون برود، با مردی تنها بماند و یا با مردی تنها در اتومبیل سوار شود و حتی الامکان باید از دیدن مردها و نیز دیده شدن توسط آنها به طور کلی بپرهیزد.” هدایتی در کتاب خود به این نکته نیز اشاره می کند که “در حالی که درد شدید داشتم و به بهداری منتقل شده بودم، مسئولین حاضر بر سر این بحث می کردند که “آیا درست است یک دکتر مرد مرا عمل کند، یا نه؟”
پوشش اجباری در مناسبات مجاهدین خلق
هدایتی در همان کتاب (زخم های بی التیام) دربارۀ نوع پوشش اجباری زنان مجاهد می گوید: “حتی موقع خواب هم باید روسری ها حتما در دسترس باشد تا اگر به هر دلیلی نیاز به تردد و تحرک شد، حتما حجابمان رعایت گردد. بعضی برای اینکه در عالم خواب مبادا فرصت اینکه روسری شان را پیدا نکنند، با روسری می خوابیدند، یعنی حجاب ٢۴ ساعته!” (هدایتی، ١٣٩٧)
صفحه فیس بوک داوود باقروند ارشد