در سال‌های اخیر، سازمان تروریستی مجاهدین خلق به سرکردگی مسعود و مریم رجوی، در تلاشی مستمر برای مشروعیت‌سازی ساختگی، به فریب‌کاری تبلیغاتی از طریق ظاهر‌سازی ارتباط با مقامات غربی روی آورده است. این فرقه تروریستی برای آنکه چنین وانمود کند که از حمایت جهانی برخوردار است، به سراغ چهره‌های بازنشسته، سالخورده و خارج از مدار تصمیم‌گیری سیاسی در اروپا و آمریکا می‌رود.
نمونه بارز این فریب، مصاحبه اخیر دیوید جونز، نماینده پیشین پارلمان بریتانیا از منطقه ولز، با رسانه رسمی این سازمان یعنی سیمای به اصطلاح آزادی است. این حضور در حالی‌ست که آقای جونز نه تنها سال‌هاست هیچ‌گونه مسئولیت اجرایی ندارد، بلکه اظهاراتش نیز بازتاب دیدگاه رسمی دولت بریتانیا نیست.
این تاکتیک محدود به دیوید جونز نیست. در سال‌های گذشته، فرقه رجوی از حضور یا حمایت ظاهری چهره‌هایی چون:
– جان بولتون، مشاور امنیت ملی پیشین آمریکا
– رودی جولیانی، وکیل شخصی ترامپ
– پاتریک کندی، نماینده سابق کنگره آمریکا
– اینگرید بتانکورت، چهره سیاسی بازنشسته کلمبیایی
– آلخو ویدال-کوادراس، معاون سابق پارلمان اروپا
– ژولیانی پیتلا، نماینده سابق ایتالیایی در پارلمان اروپا
و برخی دیگر از چهره‌های بازنشسته بهره‌برداری تبلیغاتی کرده است.
بسیاری از این افراد یا در ازای دریافت مبالغ مالی در نشست‌های این فرقه شرکت کرده‌اند، یا به‌دلیل مواضع ضدایرانی، خواسته یا ناخواسته در خدمت پروپاگاندای رجوی قرار گرفته‌اند.
واقعیتی دور از تبلیغات
واقعیت آن است که هیچ‌یک از این چهره‌ها، به‌ویژه در شرایط فعلی، نقشی در فرآیندهای تصمیم‌گیری کشورهای خود ندارند. حضور آن‌ها در مراسم‌ها و نشست‌های مجاهدین، نه‌تنها منعکس‌کننده سیاست رسمی دولت‌هایشان نیست، بلکه گاهی باعث واکنش‌های منفی در رسانه‌ها و افکار عمومی شده است.
نتیجه‌گیری: افشای فریب، روشنگری مسئولانه
فرقه رجوی با تکیه بر ابزار تبلیغات، تلاش دارد چهره‌ای تحریف‌شده از حقیقت خود ارائه دهد؛ اما روشنفکران، فعالان حقوق بشر، رسانه‌های آزاد و نهادهای مستقل باید این تاکتیک‌های فریبنده را افشا کنند. استفاده ابزاری از چهره‌های بازنشسته به‌جای داشتن پشتوانه مردمی یا سیاسی، تنها مهر تأییدی است بر انزوای عمیق و بی‌ریشگی این فرقه در میان ملت‌ها.
فریدون ابراهیمی