عنایت خاص آمریکا به فرقه خوار رجوی

در آمریکا موضوعات انگشت شماری را می توان یافت که جمهوری خواهان و دموکرات ها را با هم متحد کند. یکی از این موارد حمایت از اسرائیل [رژیم صهیونیستی] و محکوم کردن جمهوری اسلامی ایران است. در همین آمریکا، ماجرای یک گروه معارض دولت ایران که توانست با حمایت مقامات پیشین هر دو حزب جمهوری خواه و دموکرات از فهرست تررویستی وزارت خارجه بیرون بیاید، نقش عمده مهره های قدیمی حلقه قدرت در عرصه سیاست خارجی را به نمایش می گذارد.
سازمان مجاهدین خلق ایران یکی از دو گروه دانشجویی با گرایش مارکسیستی بود که در دهه ۱۹۶۰ (دهه ۴۰ شمسی) با محمدرضا پهلوی، شاه مورد حمایت آمریکا در ایران مبارزه می کرد. پس از پیروزی انقلاب ایران در سال ۱۹۷۹ (۱۳۵۷)، مجاهدین به سبب ایدئولوژی مارکسیستی شان از انقلاب طرد شدند و از آن پس به اقدامات خشونت آمیز روی آوردند. در دهه ۱۹۸۰ (دهه ۶۰ شمسی) سازمان مجاهدین عملیات تروریستی فراوانی را علیه نظام اسلامی به اجرا در آورد و تعداد زیادی از مردم ایران را کشت. عمّال سازمان مجاهدین در یکی از بدنام ترین اقداماتشان مقر حزب جمهوری اسلامی را در سال ۱۹۸۱ (۷ تیر ۱۳۶۰) منفجر کردند که در نتیجه آن بیش از هفتاد تن از مسئولین عالی رتبه ایرانی از جمله اعضای پارلمان و وزرای کابینه کشته شدند. دو ماه بعد اعضای سازمان مجاهدین نخست وزیر و رئیس جمهور جدید ایران را ترور کردند. به گفته «جان قزوینیان»، روزنامه نگار آمریکایی که مشغول نگارش کتابی درباره روابط آمریکا و ایران است، «عملیات گسترده تروریستی سازمان مجاهدین خلق [در دهه ۶۰] مردم ایران را تماماً علیه آن ها کرد.» در جریان جنگ ایران و عراق، سازمان مجاهدین از صدام پناهندگی گرفت و حملات خود علیه ایران را داخل خاک عراق تشدید کرد. مجاهدین همچنین با صدام در سرکوب وحشیانه کردها همکاری کردند.
وزارت خارجه آمریکا در سال ۱۹۹۷ (۱۳۷۶) سازمان مجاهدین خلق را به علت ترور ۶ شهروند آمریکایی و کشتن هزاران نفر از مردم ایران در فهرست تروریستی قرار داد. هرچند، این گروه در سپتامبر ۲۰۱۲ (شهریور ۱۳۹۱) در نتیجه چندین سال لابی گری پرهزینه و به کارگیری ده ها تن از مقامات سرشناس کشوری و لشکری آمریکا که بیشترشان به تازگی بازنشست شده بودند، از فهرست تروریستی خارج شد. در فهرست حامیان جمهوری خواه و دموکرات سازمان مجاهدین در ایالات متحده، چهره های سرشناسی را مشاهده می کنیم: جیمز وولسی و پورتر گاس، مدیران پیشین سی آی ای؛ لوییز فری، مدیر پیشین اف بی آی؛ تام ریج، وزیر امنیت داخلی جرج بوش؛ مایکل موکازی، دادستان کل بوش؛ اندرو کارد، رئیس ستاد کارکنان کاخ سفید در دولت بوش؛ جیمز جونز، مشاور امنیت ملی پیشین اوباما؛ جان بولتون، سفیر پیشین آمریکا در سازمان ملل؛ رادولف جولیانی، شهردار پیشین نیویورک؛ ادوارد رندل، فرماندار پیشین پنسیلوانیا؛ دنیس هسترت و نیوت گنگریچ، رؤسای پیشین مجلس نمایندگان؛ هاوارد دین، فرماندار پیشین ورمونت و رئیس کمیته ملی حزب دمکرات.
از میان این حامیان، برخی رسماً عنوان کرده اند که در ازاء سخنرانی برای سازمان مجاهدین خلق پول دریافت کرده اند. مثلاً رندل به روزنامه واشنگتن پست گفته بود که برای سخنرانی در جمع هواداران مجاهدین خلق بیش از ۱۵۰ هزار دلار دریافت کرده است. دین و همقطاران وی در زمانی به صراحت چنین اعترافاتی را مطرح می کردند که سازمان مجاهدین خلق هنوز در فهرست تروریستی قرار داشت. سازمان مجاهدین خلق را به سبب چنین اقداماتی «قوی ترین لابی ای که تا به حال وجود داشته است» نامیده اند.
تا کنون چندین گزارش از سوی مؤسسات بین المللی فعال در حوزه حقوق بشر در مورد رفتار غیر انسانی سازمان مجاهدین خلق با اعضایش در عراق و ماهیت فرقه گون این سازمان منتشر شده است. جرمیا گولکا، نویسنده و تحلیلگر پیشین مؤسسه رند و سرپرست تیم تألیف گزارش* سال ۲۰۰۹ (۱۳۸۸) این مؤسسه درباره وضعیت سازمان مجاهدین خلق در عراق، در گزارش خود از پادگان اشرف، کمپ سابق مجاهدین خلق در عراق، به مواردی از قبیل طلاق اجباری، جدا کردن اعضای خانواده ها از یکدیگر، جداکردن دوستان از هم، ممانعت از ملاقات خانواده های اعضا با آن ها و کنترل شدید اذهان اشاره کرده بود.
سازمان دیدبان حقوق بشر در سال ۲۰۰۵، در گزارشی راجع به مناسبات درونی سازمان مجاهدین، از موارد جدی نقض حقوق بشر در پادگان اشرف خبر داده بود. طبق این گزارش از سال ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۳ (۱۳۷۰-۱۳۸۲)، سال سقوط صدام، فجایعی نظیر شکنجه و محرومیت طولانی مدت از آزادی های فردی در کمپ مجاهدین مرسوم بوده است. الیزابت رابین، نویسنده مجله نیویورک تایمز، بلافاصله پس از هجوم نیروهای آمریکایی به عراق، برای مشاهده شرایط ساکنین کمپ اشرف به عراق رفت. وی در گزارش خود به این نکته اشاره می کند که «اگر کسی با رهبری مخالفت یا اقدام به فرار می کرد ممکن بود با مجازات مرگ روبرو شود.»
خود وزارت خارجه آمریکا نیز این گروه را با ادبیات تند مورد عتاب قرار داده است. وزارت خارجه در گزارش سال ۱۹۹۴ (۱۳۷۳) خود به کنگره، عنوان کرده بود مسعود رجوی، رهبر سازمان مجاهدین، «فرقه ای شخصی» برای خود در عراق دست و پا کرده، هر نوع مخالفت را سرکوب می کند. لازم به ذکر است مسعود رجوی به مدت بیش از یک دهه دیده نشده است و برای نیروهایش به معما تبدیل گشته.
به نظر می رسد هم وزارت خارجه و هم اتحادیه اروپا با خارج کردن سازمان مجاهدین خلق از فهرست تروریستی لحن خود را نسبت به این گروه تغییر داده اند. هرچند، قزوینیان، که اخیراً به منظور تحقیق برای نگارش کتاب جدیدش به ایران سفر کرده بود، معتقد است با وجود حمایت اندک آمریکایی ها و اروپایی ها از سازمان مجاهدین، این گروه در داخل ایران تقریباً هیچ پایگاهی ندارد. وی می گوید: «سازمان مجاهدین خلق موضوعی است که بیشتر ایرانی ها با هر تقسیم بندی سیاسی بر آن توافق دارند؛ از دید آن ها مجاهدین خائن به کشور هستند.»
واشنگتن دیپلمات – ترجمه ایران دیدبان
 

منبع

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا