مجاهدین، ارباب جدید خود را رسماً معرفی می‎کنند

مجاهدین، ارباب جدید خود را رسماً معرفی می‎کنند
ایران‎دیدبان
ترسیم چگونگی برخورد با مجاهدین از سوی دولت عراق که از سوی آقای نوری المالکی به اطلاع افکار عمومی رسید، قبل از هر چیز نشانگر ناتوانی دار و دسته‎ی رجوی در تأثیرگذاری بر فضای سیاسی و اجتماعی عراق است.
مجاهدین بلافاصله پس از سقوط صدام و خلع سلاح، تلاش‎های خود را برای اثرگذاری بر گروه‎های سیاسی و مردم عراق آغاز کردند و در طول سه سال گذشته، پنهان و آشکار برای حفظ موقعیت خود در عراق، حتی از آویختن به حداقل مفرهایی که گمان می‎بردند می‎توانند از طریق آن وضعیت تشکیلاتی خود را حفظ کنند فروگذار نکرده و به قصد تطمیع افراد و شخصیت‎های سیاسی عراق، حتی وارد مذاکره با کسانی شدند که سابقه‎ی رویارویی علیه آنها و به نفع صدام را داشتند.
تصمیمات دولت عراق که برآمده از موضع استراتژیک و تغییرناپذیر احزاب و گروه‎های سیاسی مشارکت کننده در قدرت سیاسی این کشور است، آینده و سرنوشت این گروه در عراق را روشن ساخت. سرنوشت محتومی که باید دیر یا زود به آن تن بدهند، چرا که هیچکدام از دجال‎گری‎های باند رجوی در سه سال گذشته نتوانست خاطره‎ی تاریخی ملت عراق را نسبت به جنایات این گروه پاک کند. تصمیماتی که یک راه بیشتر در مقابل مجاهدین باقی نگذاشته است و آن این که دشمنی دیرینه‎ی خود با ملت عراق را آشکار کنند. دشمنی‎ای که پیش از این در خدمت ِ منافع صدام و اکنون در راستای اهداف اشغالگران، از وظایف ذاتی دار و دسته‎ی رجوی بوده است.
مهدی ابریشمچی، اصلی‎ترین مهره‎ی باند رجوی، پس از اعلام مواضع دولت عراق، به روشنی این دشمنی دیرینه با دولت و ملت عراق را آشکار کرد و صراحتاً اعتراف کرد که جز پشتیبانی امریکا از مجاهدین و خواست آن برای ابقای دار و دسته‎ی رجوی، هیچ عامل دیگر نقشی در حضور نامشروع و غیرقانونی آنان در عراق نداشته و تمامی یاوه‎هایی که در مورد حمایت مردم عراق و حقوق‎دانان و… از این گروه جعل می‎کردند، ذره‎ای اعتبار و تأثیر نداشته است.
ابریشمچی که سراسیمه و برای آرام کردن نیروهای هراسان و بازداشت شده در اشرف به صحنه آمده بود در مصاحبه با ارگان ماهواره‎ای مجاهدین اذعان کرد که:
« در 18 آذر سال 1382در زمانی كه عبدالعزیز حكیم ریاست شورای حكومتی منحله عراق را بر عهده داشت ، در فرصتی كه سفیر برمر از بغداد به واشنگتن رفته بود، موضوع وادار كردن مجاهدین برای ترك خاك عراق در شورای حكومتی منحله مطرح و به تصویب رسید. طبق این حكم مجاهدین می باید حداكثر طی 3 هفته خاك عراق را ترك میكردند والا رژیم آخوندی سرمی رسید! اما از آنجا كه حكم مزبور هیچ ضمانت اجرایی نداشت و پل برمر حاكم مدنی عراق نیز دست رژیم را خوانده و پس از بازگشت به عراق آنرا وتو كرد، رژیم آخوندی به جایی نرسید. »
حامی مجاهدین، جناب پل برمر همان کسی است که بنا بر نظر اکثر کارشناسان سیاسی امریکا، انتصاب وی به‎عنوان حاکم عراق، یک اشتباه جبران ناپذیر از سوی امریکا در عراق بود که پس از آن معلوم شد چندین میلیارد از ثروت مردم عراق را بالا کشیده است. ضمن آن که دولت امریکا هم با منصوب کردن حاکم نظامی، کلیه‎ی قوانین و مقررات مربوط به اشغال را نادیده گرفته است.
ابریشمچی تأکید می‎کند که هیچ حامی دیگری جز برمر و 305 نماینده‎ی مجالس عوام و لردهای انگلستان، كشوری كه خود دومین عضو نیروهای ائتلاف می‎باشد نداشته است!
ابریشمچی تأکید می‎کند که پس از اشغال عراق و سقوط حامی اصلی آنها، برمر و نمایندگان کشورهای اشغالگر بوده‎اند که به گردن آنها مدالی با عنوان سدی در برابر بنیادگرایی آویزان کردند.
معلوم نیست که اشغالگران که این همه نگران بینادگرایی هستند چرا از تردد اعضای باند رجوی در کشورهای خود جلوگیری نموده و تمامی فضولات تروریستی خود را در کشور عراق تخلیه می‎کنند.
موضع دولت عراق، صریحاً بر غیرقانونی بودن حضور مجاهدین در این کشور و ناراضی بودن دولت‎مردان و مردم عراق از دخالت‎های مجاهدین در امور داخلی این کشور که در راستای سیاست‎های اشغال‎گران است تأکید دارد.
از سوی دیگر تنها نیرویی که همچنان می‎تواند تصمیم دولت عراق را وتو کند (مانند گذشته) دخالت مستقیم، غیرقانونی و زورگویانه‎ی اشغال‎گران و به‎خصوص جنگ طلبان امریکایی است. دخالتی که ماهیت مزدور مجاهدین و خدمت به اربابان اشغال‎گر را عیان ساخته و حضور آنان در عراق را دو چندان نامشروع می‎سازد و نشان از حفظ و نگهداری این گروه برای استفاده در اهداف ضدمردمی و تجاوزکارانه‎ی آتی جنگ طلبان و صهیونیست‎ها دارد.

منبع

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا