از تاریخچه ی سازمان مجاهدین خلق، برگ های زرینی بجا مانده است، یکی از درخشان ترین آنها، خیانت های مسعود رجوی به دوستان و بنیانگذاران همین سازمان در زندان شاه است، یکی از نزدیک ترین یاران مسعود رجوی، عباس داوری نقل می کند که همین مسعود، همیشه در زندان شاه سردرد داشت و تمارض می کرد تا زیاد زیر بازجویی و … نرود و از همان روز اول ضعیف و درمانده می نمود.
مسعود رجوی، رهبر سازمان، جزو تنها بازمانده ی نسل اولیه سازمان مجاهدین خلق بود که شهریورماه ۱۳۵۰ توسط ساواک دستگیر شده بودند. بهمن همان سال، دادگاه ۱۱ نفر از اعضای اصلی سازمان برگزار و طی آن متهمین ردیف یک تا چهار (ناصر صادق، محمد بازرگانی، مسعود رجوی و علی میهندوست) به اتهام خرابکاری و برهم زدن امنیت کشور به تیرباران محکوم شدند به جز مسعود رجوی همکار ساواک شاه. چند ماه بعد در دادگاه تجدیدنظر هم همین حکم تائید می‌شود، علی باکری ، ناصر صادق ، علی میهندوست و محمد بازرگانی در 30 فروردین 1351و محمد حنیف نژاد، سعید محسن و اصغر بدیع زادگان و عبدالرسول مشگین فام و محمود عسگری زاده روز 4 خرداد 1351 در میدان چیتگر تیرباران می شوند. اما فردای اجرای حکم، روزنامه‌ها اعلام می‌کنند مجازات مسعود رجوی به دلیل همکاری کامل با ساواک شاه در جریان رسیدگی به پرونده، از جانب شاه با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شده است.
در بامداد روز ۴ خرداد ۱۳۵۱ محمد حنیف‌نژاد به همراه دیگر بنیانگذاران سازمان مجاهدین، سعید محسن و اصغر بدیع‌زادگان و دو تن از اعضای کادر مرکزی سازمان، عبدالرسول مشکین‌فام و محمود عسگری‌زاده، در میدان چیتگر تیرباران شدند.
سازمان مجاهدین خلق و رجوی در تمام این سال‌ها، علت این تخفیف حکم را فعالیت‌های حقوق بشری کاظم رجوی – برادر مسعود – که ساکن اروپا بوده معرفی می‌کنند. ادعایی که شاید بخشی از واقعیت باشد، اما همهٔ آن و علت اصلی‌اش نیست.
اسناد ساواک در رابطه با همکاری مسعود رجوی با دستگاه امنیتی ساواک کم نیست و اگر تورقی در تاریخ و فضای مجازی بیاندازیم ، کاملا واضح و مبرهن است که چرا حکم اعدام او شکست و به حبس ابد تقلیل یافت:
