گروهی از خانواده های ایرانی امروز در نامه ای سرگشاده از آقای کرستوفر هیل سفیر امریکا در عراق خواستند تا در مناقشه با سازمان مجاهدین خلق (فرقه رجوی) دخالت نموده شرایط ملاقات خانواده ها با اسرای کمپ اشرف را فراهم آورد. این درخواست والدین اسرای کمپ اشرف بعد از آن عنوان گردید که گزارشات خبری عنوان نمودند مادران سه امریکایی بازداشت شده در ایران (شون باور، سارا شورد و جاش فاتال) امروز برای ملاقات با فرزندانشان به ایران سفر می کنند. خانواده ها گفتند: " مذاکرات با ایران در جهت اخذ اجازه برای این ملاقات انساندوستانه به نتیجه رسیده و ما طبعا برای این مادران بسیار خوشحال هستیم. همه جهان از رشته های علاقه و عاطفه بین والدین و فرزندان باخبر هستند و طبعا ما امیدواریم که این خانوادها به خواسته های خود در ایران دست بیابند" اکنون قریب چهار ماه است که این خانواده ها در جلوی درب کمپ بست نشسته اند. کمپ اشرف محل نگهداری اعضای فرقه تروریستی مجاهدین خلق می باشد. رهبران فرقه به اعضای عادی اجازه نمی دهند تا با دنیای خارج ارتباط برقرار نمایند و حاضر به مذاکره با هیچ کس در خارج از کمپ نیستند. برخی از اعضا بیش از بیست سال است که در این کمپ گرفتار شده اند. اگر چه دولت عرق مسئولیت این کمپ را بر عهده دارد ولی مقامات می گویند دستشان در این زمینه بسته است چرا که سازمان مجاهدین خلق پشتیبانانی قوی در واشنگتن دارد. این درحالی است که این گروه در لیست تروریستی ایالات متحده امریکا است. خانواده ها به آقای هیل می گویند:" البته باید گفت که ما خودمان نیز در یک مقطع شاهد بودیم که وقتی سربازان عراقی خواستند تا به ما کمک کنند تا وارد کمپ شویم، نیروهای نظامی امریکایی مستقر در کمپ به کمک رهبران سازمان مجاهدین خلق آمدند و از این کار جلوگیری نمودند". خانواده ها از سفیر امریکا در عراق میخواهند تا از طرف آنها در مناقشه با سران سازمان مجاهدین دخالت نماید. خانواده ها می گویند: "اگر امریکا می تواند چنین مذاکره ای را با دولت ایران به نتیجه برساند، به ما حق بدهید تا انتظار داشته باشیم که شما بتوانید با این گروه تروریستی کوچک نیز وارد مذاکره شده و اجازه ملاقات آزاد بین ما و اسرای داخل کمپ را بدست آورید".
***
نامه سرگشاده به کریستوفر هیل، سفیر ایالات متحده امریکا در عراق آقای سفیر عزیز، ما، خانواده ها ای ایرانی هستیم که برای دیدار با بستگان اسیرمان در سازمان مجاهدین خلق (فرقه رجوی) به عراق سفر کرده ایم. اکنون حدود چهار ماه است که ما خانواده ها در مقابل درب ورودی کمپ اشرف نشسته ایم ولی هنوز موفق به دیدار با عزیزانمان نشده ایم. ما با خبر شدیم که مادران سه جوان امریکایی، شون باور، سارا شورد و جاش فاتال که در ایران در بازداشت به سر می برند امروز برای دیدار با فرزندانشان به ایران خواهند رفت. مذاکرات با ایران در جهت اخذ اجازه برای این ملاقات انساندوستانه به نتیجه رسیده و ما طبعا برای این مادران بسیار خوشحال هستیم. همه جهان از رشته های علاقه و عاطفه بین والدین و فرزندان باخبر هستند و طبعا ما امیدواریم که این خانوادها به خواسته های خود در ایران دست بیابند. اگر چه ما وجوه مشابهی با این سه مادر داریم ولی تفاوت ما در این است که فرزندان ما بیش از بیست سال است که در کمپ اشرف عراق به اسارت گرفته شده اند والبته نه توسط دولت عراق که توسط رهبران گروهی که کنترل این کمپ را در اختیار دارند. نقطه تمایز دیگر ما وضعیت داخلی کمپ اشرف است که به مراتب از وضعیت هر زندانی بد تر است. فرزندان ما سالها است که حتی اجازه ارتباط تلفنی یا نامه نگاری با خانواده های خود را نداشته و در وضعیت برده دارانه ای نگهداری می شوند. تا سال 2003 ما امکان نزدیک شدن به کمپ و اسارتگاه فرزندانمان را نداشتیم چرا که سازمان مجاهدین خلق مسلح بود. ما بعد از خلع سلاح این گروه توسط نیروهای امریکاییی و جمع شدن آنها در یک محل بسیار امیدوار شده احساس کردیم که بالاخره احتمال ملاقات بوجود آمده است. ولی متاسفانه ارتش امریکا این گروه را تسلیم و منحل ننمود و این در حالی بود که گروه مجاهدین خلق در لیست تروریستی کشور امریکا بوده و در عراق نیز بعنوان یک گروه تروریستی خارجی شناخته می شود. حتی بیاد داریم که وقتی در آن زمان ما به امید دیدار با فرزندانمان به عراق سفر کردیم، نیروهای ارتش امریکا از کمک به ما خودداری نمودند. آن تعداد معدودی که شانس داشتند و توانستند افراد خانواده خود را ببینند مستمرا تحت نظارت فرمانده های سازمان مجاهدین بودند که مبادا کسی بتواند آزادانه صحبت کرده و یا بخواهد از کمپ فرار کند. وقتی دولت عراق در ژانویه 2009 کنترل این کمپ را بر عهده گرفت باز ما امیدوار شدیم که شاید این بار بتوانیم جگر گوشگانمان را یک بار دیگر ببینیم. ولی این بار نیز رهبران سازمان مجاهدین خلق از هر گونه همراهی با ما خودداری کرده اند. آنها نه تنها درب ورودی را قفل زده اند که به روش های مختلف ما را تهدید جانی کرده و میخواهند که ما منطقه را ترک کنیم. اکنون دولت عراق هر کاری که از دستش بر بیاید برای کمک به ما انجام میدهد ولی الان حدود چهار ماه است که ما هنوز در پشت دربهای بسته قرارگاه اشرف بدون هیچ خبری از فرزندانمان نشسته ایم. ما طی این چهار ماه با یونامی، صلیب سرخ، گروه های حقوق بشری، شیوخ استان دیالی، مطبوعات عراقی و بین المللی و مقامات رسمی دولت عراق و همچنین مقامات انتظامی مستقر در این کمپ ملاقات و صحبت کرده ایم. متاسفانه در همه جا و بارها و بارها شنیده ایم که دولت عراق کار زیادی نمی تواند انجام بدهد چرا که سازمان مجاهدین از پشتیبانی ای با نفوذ در امریکا برخوردار است (جایی که این سازمان مجاهدین رسما در لیست نیروهای تروریستی قرار دارد) البته باید گفت که ما خودمان نیز در یک مقطع شاهد بودیم که وقتی سربازان عراقی خواستند تا به ما کمک کنند تا وارد کمپ شویم، نیروهای نظامی امریکایی مستقر در کمپ به کمک رهبران سازمان مجاهدین خلق آمدند و از این کار جلوگیری نمودند. پس از این پروسه ما اکنون کاملا قانع شده ایم که کسی جز امریکا کنترل این کمپ را بدست ندارد و البته باید بگوییم که متاسفانه بنظر می رسد که بر خلاف معمول "این دم است که اکنون در حال تکان دادن سگ است".
ما شاهدیم که دولت شما اکنون موفق شده است تا ملاقات مادران امریکایی با فرزندان زندانیشان در ایران را بر مبنای یک حرکت انسان دوستانه برنامه ریزی کند. ما امیدواریم که این مادران بتوانند از این ملاقات حد اکثر استفاده را کرده و وقت خوبی را با یکدیگر داشته باشند. ولی اگر امریکا می تواند چنین مذاکره ای را با دولت ایران به نتیجه برساند، به ما حق بدهید تا انتظار داشته باشیم که شما بتوانید با این گروه تروریستی کوچک نیز وارد مذاکره شده و اجازه ملاقات آزاد بین ما و اسرای داخل کمپ را بدست آورید. آقای هیل، ما از شما بعنوان سفیر دولت امریکا در عراق میخواهیم تا از نفوذ بالایی که دارید استفاده کرده و مجاهدین خلق را وادار کنید تا بخاطر انسانیت هم که شده اجازه بدهند تا با فرزندان اسیرمان در کمپ اشرف آزادانه ملاقات کنیم. خانواده های اعضای سازمان مجاهدین خلق در کمپ اشرف، عراق هیومن رایتس تودی