فرقه ی وطن فروش رجوی ، هراسان از رفت وآمدهای دیپلمات های کشورهای دیگر به ایران و … را که بقصد جلوگیری ازجنگ با نتایج غیر قابل پیش بینی ونیزبا لحاظ منافع ملی خود ، انجام میدهند ، به پادوان خود دستور داده که به اسرای خود تلقین کنند که نگذارد ازاین تحرکات منطقی ترسیده و کماکان وبطوری که به آنها تلقین شده، باور داشته باشند که :
1- اگر مذاکره ای رخ دهد، ایران ازموضع ضعف حضور پیدا کرده وضعیف تر میشود وبنابراین نترسید.
2- چون حکومت ایران بدون تنش نمیتواند به حیاتش تداوم دهد، جنگ میکند و بازهم ضعیف تر میشود وبنابراین بازهم نترسید.
دراین مورد ، درنوشته ای ازیکی ازگماشتگان بی چشم و روی رجوی میخوانیم :
“ولی‌فقیه ضمن بلند کردن پرچم سفید می‌گوید: «ما در مورد هر موضوعی مذاکره نمی‌کنیم و «موضوعات ناموسی و اساسی انقلاب» همچون توان دفاعی کشور نمی‌توانند موضوع مذاکره باشند. وی آگاهانه با بیان این جمله که «ما در مورد هر موضوعی مذاکره نمی‌کنیم»، نوک عقب‌نشینی‌های رژیم را به بیرون ساطع کرده است”.
اینکه هیچ کشوری روی مسائل دفاعی خود عقب نشینی و مذاکره نمیکند ، مسئله ی جهانشمولی است وما موقعیت مثل آلمان فاشیستی شکست نظامی تمام عیار درمقابل جهان نخورده ایم که نشسته و پیمان تسلیم امضاء کنیم!
اینکه این بچه مرشد رجوی فکر کرده ، ایران اهل مذاکره است، درست فکر کرده وایران هرزمان که منافعش ایجاب کرده یا بکند ، همواره دست به مذاکره زده و خواهد زد.
مذاکرات نفس گیر 10 ساله برای تفاهم برجام ازنمونه های بارز آنست وتاکنون هیچ انسان عاقلی براین نوع کارهای ایران ودیگران ، ایرادی نگرفته است.
این بچه مرشد نمیداند که مذاکره را با دشمن یا رقیب انجام میدهند ، رایزنی را با دوست واطاعت محض را یک برده درمقابل صاحبش میکند!
سران ایران از مذاکره گریزان نیستند وشرط پیوستن به آنرا عدم معامله بر روی مسائل دفاعی ومنافع ملی کشور میدانند که مسلما این ایده، با خواست تمامی وطن دوستان ، همسوست!
در قسمتی دیگر ازنوشته ی این رجویست قهار میخوانیم :
” سفرهای ماراتونی وزیر خارجه حکومت با چمدانی مملو از «گدایی دیپلماتیک»، کمال خرازی «وزیر خارجه در دولت سایه» و یا عراقچی معاون وی به مجموعه‌ای از کشورهای همسایه و اروپایی … تنها نمونه‌های کوچکی از این «خروار» ذلت و خواری می‌باشند”.
سران تمام کشورها باید درجریان امور ونظرات ایران قرار گیرند و وظیفه ی وزیر خارجه هم انجام این قبیل سفرها واتمام حجت به سران کشورهاست تا بدانند اگرسستی بخرج داده وکاری نکنند و روزی جنگی اتفاق بیافتد ، حجت برآنها تمام شده باشد وافکار عمومی جهان هم باواقع بینی به مسئله نگاه کنند.
اگر ایران بی توجهی به وقوع جنگ نشان دهد شماها اولین کسانی هستید که برای تداوم دشمنی با این مردم و این کشور خواهید گفت که سران ایران با بی عملی خود اجازه دادند که این جنگ شروع شود و به” خلق قهرمان” خیانت کردند!
ضمنا آیا بازدید قریب الوقوع نخست وزیر ژاپن ازایران ، معنی ذلت وخواری برای او دارد!
مسافرتی که با وجود 40سال روابط حسنه بین ایران و ژاپن، هرگز اتفاق نیافتاده بود؟!
ویا مثلا سفر دو وزیر کلیدی روسیه به ژاپن که اخیرا وکم وبیش درمورد این قضایا انجام شد ، ذلت وخواری برای روسیه پدید آورد؟!
صابر