تاکنون تعداد زیادی از اعضای سابق سازمان مجاهدین خلق درباره وجود زندان و شکنجه در تشکیلات مجاهدین خلق، افشاگری کرده اند. داستان های جدایی و نحوه اعلام و عملی کردن این تصمیم بزرگ این افراد بسیار شنیدنی و در عین حال تاسف برانگیز است.
تاسف برانگیز از آن جهت که افرادی که زمانی به شعارهای رهبران این گروه اعتماد کردند و تحقق آرمان های خود را در پیوستن به این گروه یافتند زمانی که به هر دلیلی تصمیم به جدایی گرفتند روی دیگری از مجاهدین خلق و سازمانی دیدند که ادعای دموکراتیک بودن و حمایت از خلق دارد.
سیامک نادری عضو سابق سازمان مجاهدین خلق با سابقه نزدیک به سه دهه حضور در مناسبات مجاهدین خلق، در مصاحبه ای با رضا ضرابی؛ فعال سیاسی توضیحاتی درباره نحوه خروج اعضا از تشکیلات مجاهدین خلق ارائه می دهد.
برای دانلود اینجا را کلیک کنید.
سیامک نادری با ذکر این نکته که خروج از مناسبات مجاهدین خلق فازهای مختلفی داشته است، می گوید از سال 1372 عملاً خروج ممنوع کلید خورد که در این میان مسعود رجوی استثنایی قائل شد و تعدادی از افراد توانستند با شرایط بسیار کنترل شده از تشکیلات خارج شوند.
از این پس مسعود رجوی قانونی برای خروج از سازمان در نظر گرفت که بر اساس آن هر کس درخواست خروج می داد، می بایست دو سال را در زندان خروجی سازمان سپری کند و پس از آن به مدت 8 سال تحویل زندان ابوغریب عراق شود. پس از این مرحله اگر فرد از زندان مخوف ابوغریب جان سالم به در می برد با استخوان های به جای مانده از سربازان عراقی در خاک ایران معاوضه شود و تحویل حکومت ایران گردد.
بر اساس گفته های سیامک نادری، تا سال 1380 پشت صحنه تمام این قوانین افراد را در سالن های جداگانه موسوم به سالن میله ای محاکمه می کردند. این محاکمه ها با شکنجه های روحی و روانی فراوانی از جمله تونل تف، پرت کردن صندلی و ضرب و شتم و توهین و تحقیر همراه بوده است. این تحقیرها برخی افراد را تا مرز خودکشی پیش می برد.
نادری که خود در سال 1393 در آلبانی از سازمان مجاهدین خلق جدا می شود، می گوید سازمان مجاهدین خلق حتی در آلبانی هم زندان داشتند و افراد معترض و خواهان جدایی را در زندان های انفرادی نگاه می داشتند و با تهدید و ارعاب سعی می کردند آنها را از تصمیم شان منصرف کنند.